Από μικρή που ήμουν ονειρευόμουν να έχω ένα σπίτι με μια κουζίνα γεμάτη από βαζάκια με γλυκά κουταλιού. Στοιχισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με τα χρώματα των γλυκών να εναλάσσονται μεταξύ τους. Βύσσινο (κόκκινο), συκαλάκι (πράσινο), σταφύλι (βαθύ πορτοκαλί). Το ίδιο και με τα βαζάκια των μπαχαρικών. Να έχω όμορφα βαζάκια με όλων των λογιών τα μπαχαρικά για να βάζω στα φαγητά και να τα νοστιμίζω.
Ονειρευόμουν ένα σπίτι χουχουλιάρικο γεμάτο ζεστές γωνιές. Αργότερα, σε κάθε σπίτι που έμεινα ως ενήλικη, όλα αυτά τα έκανα πράξη. Έπαιρνα ένα χώρο άχαρο και τον έκανα φωλιά θαλπωρής, έτοιμη να υποδεχθεί αγαπημένα πρόσωπα τις Κυριακές, με τα ντουλάπια μου εφοδιασμένα με σοκολάτες – ροφήματα, τσαγάκια και καφέδες. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι, ενδόμυχα, με έκανε να νιώθω βολικά και όμορφα το να τα έχω όλα τακτοποιημένα επειδή αυτό μου πρόσφερε την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο είναι όλα τακτοποιημένα και μέσα μου. Σε μυαλό, ψυχή, ζωή. Φυσικά αυτό δεν ισχύει. Οι ζωές των ανθρώπων πολλές φορές γίνονται μπάχαλο και τότε καμία τάξη στην ντουλάπα και καμιά ατζέντα με καλογραμμένες σημειώσεις δε βοηθάει. Στο μυαλό μας μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω και να γίνει ένα βομβαρδισμένο τοπίο γεμάτο κομματιασμένα όνειρα και ανάκατες σκέψεις, φόβους, ανασφάλειες. Η ψυχή μας ενδέχεται να σταματήσει να αντέχει και να ξεσπάσει με διάφορα ψυχοσωματικά και τότε η μόνη τάξη που μένει τάξη είναι τα όμορφα στοιβαγμένα βαζάκια, οι κάλτσες που είναι τοποθετημένες ανά χρώμα και το μοσχοβολιστό -από άρωμα λεβάντα- πάτωμα.
Έρχονται στιγμές που πρέπει να αγνοήσεις την εξωτερική τάξη και να δώσεις βάση στην εσωτερική. Να κάνεις μια «ψυχική γενική», να περάσεις από φίλτρο όσα σε περιβάλλουν κρατώντας μόνο τα ωφέλιμα και να απορρίψεις όσα σε βαραίνουν. Να αρχίσεις να πετάς τα αχρείαστα, αυτά που δεν παίρνουν επισκευή, να καθαρίσεις προσεκτικά και σχολαστικά τις σκέψεις σου, να κάνεις χώρο μέσα σου για κάθε τι υγιές. Να καταλάβεις ότι η τάξη, αν δεν έχει μέσα μας την αφετηρία της, είναι μία συνθήκη που σε εξυπηρετεί επιφανειακά μα δε σε κάνει ευτυχισμένο.
Σε κάθε περίπτωση οφείλεις να παραμείνεις λάτρης της καλής αισθητικής, τόσο όσον αφορά τα εκλεπτυσμένα αντικείμενα, όσο όσον αφορά την ευγενική σου στάση απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Γιατί η αισθητική στο χαρακτήρα δεν κάνει διαχωρισμούς και διακρίσεις.
Κοπιάστε για ένα καφεδάκι και γλυκό βύσσινο!
Εύα Κοτσίκου
About Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
View all posts by Εύα Κοτσίκου | 203 posts
