Μην γίνεσαι κομμάτι της μάζας!
Γιατί ακολουθείς την μάζα;
Περίεργη η έννοια της λέξης άνθρωπος.
Περίεργες οι σχέσεις μεταξύ αυτών που ονομάζονται άνθρωποι.
Κρυμμένες πίσω από την ασφάλεια του διαδικτύου. Πίσω από περίεργες, ένοχες σιωπές, φόβο, ανασφάλεια, αμφισβήτηση.
Αυτοί που έχουν γεννηθεί για να ξεχωρίζουν, τρέχουν να γίνουν ένα με την μάζα στα πλαίσια της ένταξης τους σε έναν κόσμο που δεν συγχωρεί, στην σκιά του φόβου της απόρριψης και του χλευασμού!
Πως σκοτώνουμε έτσι τις ζωές μας? Πως αφεθήκαμε να μας παρασύρει η μάζα;
Τι κερδίζουμε όταν γινόμαστε πιστά αντίγραφα μιας ιδέας που σκοπό έχει να πνίξει την διαφορετικότητα μας?.
Αν σταθούμε σε μια γωνιά παρατηρώντας τον εαυτό μας να ζει, να υπάρχει, να κινείται θα μείνουμε με το στόμα ανοιχτό!
Ίδιο ντύσιμο, ίδια συμπεριφορά, ίδιος τρόπος σκέψης…
Φόβος πώς αν αναδείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό, θα μπούμε αυτόματα στο περιθώριο.
Μάθαμε να αναζητούμε την αποδοχή στα μάτια των γύρω μας, βάση της εξωτερικής μας εικόνας, της διαχείρισης των συναισθημάτων μας, της μάχης μας για την επικράτηση μας ενάντια στους άλλους.
Κάπου χάσαμε τον δρόμο…
Αξίες, συναισθήματα, ανθρωπιά δεν μας αγγίζουν.
Το χειρότερο όλων;
Παρακολουθούμε αμέτοχοι τα παιδιά μας να βαδίζουν στον ίδιο δρόμο!
Δε μπορεί..
Κάπου έχει απομείνει μια σπίθα ικανή να αναζωπυρώσει την φλόγα. Χρειάζονται τεράστια ψυχικά αποθέματα μα αξίζει τον κόπο να τολμήσουμε.
Αρκεί η σκέψη πως αν αυτή η μικρή σπίθα μεταφερθεί στον δίπλα και στον δίπλα και στον δίπλα, η φλόγα θα είναι αρκετή να κάνει στάχτη την λάθος νοοτροπία μας και να μας δώσει την δύναμη να θεμελιώσουμε την ζωή μας από την αρχή ,όποια δεκαετία της και αν διανύουμε.
Να ξεχωρίσουμε από την μάζα, να διαφοροποιηθούμε, να εκφραστούμε, να βοηθήσουμε όσους μας έχουν ανάγκη!
Να υψώσουμε την σημαία του αγαπώ, μπορώ, θέλω, τολμώ, υπάρχω, αλλάζω..
Να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων μας σταματώντας να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις.
Να δώσουμε αξία στην ζωή που τρέχει, αναδεικνύοντας την διαφορετικότητα μας, τιμώντας τον τίτλο που αποκτήσαμε με την γέννηση μας:
ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Να ξεχωρίσουμε επιτέλους από την μάζα!!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
