Σημασία πάντα θα ‘χει ο τρόπος που μάχεσαι
«…Να προσέχεις παιδί μου που στέλνεις τις προσευχές σου και να θυμάσαι τι και πως το ζητάς. Οι άνθρωποι μόνο να σε νοιάζουν».
Πέρασαν χρόνια , μέσα στην δίνη της αποκατάστασης και της διεκδίκησης , ξέχασα τα λόγια αυτά.
Μα δεν έκανα κάτι παράταιρο, την ίδια την ζωή διεκδίκησα! Αυτός δεν είναι και ο λόγος που γεννιούνται οι άνθρωποι;
Κάθε τι μη προβλέψιμο, κάθε «αναποδιά», εγώ το έβλεπα σαν ευλογία. Γιατί έμαθα πως τίποτα δεν έρχεται από μόνο του και τίποτα δεν σου δίνει την ίδια χαρά και ικανοποίηση από αυτό πού ο ίδιος έχεις καταφέρει!
Πέρασαν και άλλα χρόνια. Με τον καιρό, κάθε που έπρεπε να αντιμετωπίσω μια απώλεια, έσκυβα το κεφάλι και προσπαθούσα να βρω τι θέλει να μου διδάξει.
Παρόπλιζα την σκέψη μου και άφηνα να ξεσπάσω μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Άλλωστε, δικοί μου άνθρωποι, δικός μου λογαριασμός, δικό μου το αντίο και η συνέχεια.
Μεγάλωσα…
Άρχισα να φοβάμαι τις απώλειες.
Μόνο που αυτή την φορά δεν έψαχνα μέρος για να θρηνήσω.
Απλά την καταχώνιαζα στο χρονοντούλαπο και πήγαινα παρακάτω.
Πάλι μόνη μου λογάριαζα.
Λες και είχα πάρει ένα πανί και είχα σκεπάσει επιμελώς τα γεγονότα δίπλα μου.
Άρνηση το είπαν κάποιοι.
Ζω στο συννεφάκι μου, είπαν κάποιοι άλλοι.
Μετά, σαν σε όνειρο με θυμάμαι να περνώ την πόρτα ενός από εκείνα που ονομάζουμε «αεροδρόμια της ψυχής».
Βλέπεις, είχα ξεχάσει να με φροντίζω .
Φρόντιζα όμως να δίνω συμβουλές στους άλλους για το πώς να αξιοποιούν τον χρόνο τους, αφού δεν είναι ανεξάντλητος!
Ήρθα αντιμέτωπη με τον φόβο, τον πραγματικό φόβο, για πρώτη φορά στην ζωή μου.
Άρχισα να σκέφτομαι τα λόγια εκείνα για τις προσευχές χωρίς σκοπό.
Άρχισα να προσεύχομαι, όχι για μένα, αλλά για αυτά που δεν είχα προλάβει να δώσω.
Ο φόβος, έδωσε την θέση του στην δύναμη και η δύναμη στην ελπίδα.
Αφού πέρασα την είσοδο, θα έβρισκα και την έξοδο!
Εγώ τουλάχιστον ήμουν τυχερή, πολλοί, «ταξιδεύουν» σε αυτά τα αεροδρόμια…
Μια ακόμα δοκιμασία αντιμέτωπη με την δύναμη μου.
Ένα ακόμα εμπόδιο!
Βρήκα την έξοδο, ήταν σίγουρο πως θα την έβρισκα, άλλωστε είχα λάβει το μήνυμα που προοριζόταν για μένα.
Δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί όπως εγώ τελικά.
Βρήκα την έξοδο, μα ο δρόμος που ανοιγόταν μπροστά μου, έμοιαζε με αυτές τις γραμμές που αφήνουν τα αεροπλάνα στον ουρανό και ήταν γεμάτος στροφές.
Κατά μήκος, κάποιος είχε φροντίσει να σβήσει όλα τα φώτα.
Ποιος είπε ότι είναι δύσκολο να φτάσεις στον προορισμό σου, ακόμα και χωρίς φωταγωγημένο δρόμο;
Ποιος είπε πως ο φόβος είναι πάντα νικητής;
Πέρασε ο καιρός…
Οι μάχες είναι για να τις δίνουμε.
Δεν έχει σημασία η νίκη, αλλά ο τρόπος που μάχεσαι.
Οι άνθρωποι έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο για να πάρουν και να δώσουν.
Όμως, ακόμα και αυτοί, έχουν ημερομηνία λήξης!
Το σκυμμένο κεφάλι σε βοηθάει να δεις μόνο την σκόνη από τα παπούτσια σου. Στην καλύτερη περίπτωση, να τα καθαρίσεις.
Πρώτα όμως πρέπει να καθαρίσεις την ψυχή σου.
Αν πρέπει να βρεθείς σε εκείνα τα «αεροδρόμια ψυχής» ξανά, μην χάσεις την έξοδο!
Να προσέχεις τι ζητάς στις προσευχές σου και μάθε να σε αγαπάς.
Αν σήμερα έπρεπε να ευχηθώ για τελευταία φορά , ένα μόνο θα ευχόμουν: να ανοίγονται δρόμοι μπροστά μου και ας μην έχουν φώτα.
Φτάνουν της ψυχής μου για να προχωρήσω.
«Ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό»
Friedrich Nietzsche
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
