Το χαμόγελο της καρδιάς μου, θα το χαρίσω σε εκείνους που την ένιωσαν
Post Views: 13
Έχει παγωνιά.
Όλα γύρω λευκά, σαν να είναι ουδέτερα.
Το κρύο στο κορμί όμως, παλεύεται.
Θα μπω πάλι βιαστικά στο καταφύγιό μου.
Σε εκείνο το δωμάτιο, που για αρκετό καιρό παρέμεινε με την πόρτα κλειστή, παρέα με τις αναμνήσεις και τους φόβους μου και θα ζεσταθώ.
Όλα, με μια ματιά, υπήρχαν γύρω μου. Όλα όσα κάποτε με ζέσταιναν.
Γιατί εξακολουθούσα να κρυώνω;
Δεν θα ‘πρεπε να κρυώνω εδώ.
Αφέθηκα στην σιγουριά της μοναξιάς μου.
Πίστεψα πως έτσι θα λυτρωθώ από τον πόνο που μου πάγωσε την καρδιά και το χαμόγελο.
Δεν τα κατάφερα. Εξακολουθούσα να κρυώνω.
Κι όμως!
Ήμουν τόσο σίγουρη πως σφάλισα κάθε πιθανή χαραμάδα, πως σφράγισα όλες τις πόρτες.
Τίποτα και κανείς μην καταφέρει να περάσει το άβατο που είχα φτιάξει.
Τους φοβήθηκα τους ανθρώπους.
Και πιο πολύ, με φόβισαν εκείνοι
οι πολύ δικοί μου. Εκείνοι που ήταν η ζωή μου ολόκληρη κι ο λόγος που χαμογελούσα κάποτε.
Πού έμελλε να γίνουν και οι ίδιοι,
αυτοί που θα μου έκλεβαν κάθε διάθεση να το ξανακάνω.
Βλέπεις, πριν σχηματιστεί το χαμόγελο στα δικά μου χείλη, πρώτα χαμογελούσε η καρδιά μου.
Έτσι είχα μάθει, έτσι ένιωθα πάντα.
Δεν τα μπορούσα τα χαμόγελα τα στημένα, τα λαμπερά, τα δήθεν ευτυχισμένα. Με έπνιγαν.
Πώς να το έκανα λοιπόν τώρα;
Μπορείς να με καταλάβεις;
Μπορείς να νιώσεις τον φόβο μου;
Να με νιώσεις;
Το ξέρω πως μπορείς…
Προσπαθώ να αφεθώ μα δεν έχει λιώσει όλος ο πάγος ακόμη.
Κάθε όμορφη στιγμή που έρχεται,
ραγίζει και σπάει τα πιο αδύναμα, τα πιο λεπτά σημεία του.
Κάθε μικρό, δειλό χαμόγελο που μου χαρίζεται, κάνει την καρδιά μου να πάλλεται πιο δυνατά κάθε φορά και να ραγίζει τα κομμάτια που έχουν απομείνει.
Και σιγά σιγά απεγκλωβίζεται!
Παλεύει από δύο μέτωπα.
Κι από μέσα κι από έξω.
Λίγα κομμάτια πάγου έμειναν… Με νιώθεις;
Το ξέρω πως μπορείς.
Λίγος χρόνος χρειάζεται ακόμα.
Λίγες ακόμη μοναδικές, μικρές, αληθινές στιγμές ευτυχίας, από αυτές που φοβόμουν να ζήσω.
Από αυτές που νόμιζα πως δεν υπάρχουν, άλλα επέμενες πως θα’ ρθουν. Και ήρθαν.
Από αυτές που με έκαναν να ανοίγω ξανά μία μία τις πόρτες της καρδιάς μου και να τις υποδέχομαι, μαζί με τους ανθρώπους που μου τις πρόσφεραν.
Με νιώθεις τώρα;
Κι όμως, τελικά εσύ πάντα μπορούσες.
Γι’αυτό σου λέω.
Κι αν το χαμόγελο κρύφτηκε από το πρόσωπό μου για καιρό,
Θα αρχίσει να διαγράφεται ξανά,
κάθε που η καρδιά μου αλαφρώνει
από βάρη περιττά.
Και θα ‘ρθει η στιγμή που ανεξίτηλο θα μείνει.
Δεν θα είναι πια φοβισμένο.
Θα σχηματίζεται διάπλατα στο πρόσωπό μου και θα βγαίνει πάλι από εκεί.
Από εκεί που πάντα πήγαζε αληθινό. Από την καρδιά μου.
Για να χαριστεί πρώτα, σε εκείνους που πίστεψαν πως λείπει από το πρόσωπό μου.
Μαρία Μαραγκού
Post Views: 13
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
