Οι άγγελοι αυτοί που ζουν ανάμεσά μας
Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι ενσαρκώνουν κάθε έννοια αυταπάρνησης και ανιδιοτέλειας. Ψυχές που βλέποντας στα μάτια τους ταξιδεύεις στην καρδιά τους. Πρόσωπα αστραφτερά, που με το αυθόρμητο χαμόγελο και το μελαγχολικό τους βλέμμα απαντούν σε κάθε αδικία και κάθε κακοτοπιά.
Πάντα με έλκυαν οι προσωπικότητες αυτές. Μου έδιναν την εντύπωση πως από λάθος κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Σαν άγγελοι επίγειοι. Αιθέριες υπάρξεις, που με σπασμένα τα φτερά από την πτώση τους προσπαθούν να προσαρμοστούν στη δική μας τάξη πραγμάτων. Που ηθελημένα διαφέρουν από τον υπόλοιπο κόσμο και αυτή είναι η δύναμή τους.
Ξεχωρίζουν εύκολα ανάμεσα στο πλήθος. Η ηρεμία και η σιγουριά που ντύνει το βλέμμα τους μπορεί να γοητεύσει και τον πιο ανάπηρο συναισθηματικά άνθρωπο. Τις περισσότερες φορές περιπλανιούνται μονάχοι. Θαρρείς και κάτι ψάχνουν. Δεν είναι αντικοινωνικοί, κάθε άλλο. Τα έχουν όμως τόσο καλά με τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα κάθε συναναστροφή, κάθε φιλία και κάθε παρουσία στη ζωή τους να είναι επιλογή. Ψυχές ασυμβίβαστες, απαλλαγμένες από την ανάγκη της ασφάλειας και της πρόσκαιρης συντροφιάς. Βασίζονται μονάχα στον εαυτό τους κι ας προέχει γι’ αυτούς η προσφορά και η ικανοποίηση των άλλων.
Ανέκαθεν με σαγήνευε ο ψυχοδυναμισμός τέτοιων ανθρώπων. Διέκρινα την υπομονή και τη στέρηση στις ρωγμές από τις άκρες των χειλιών τους. Ψηλάφιζα στα χαρακωμένα μάτια τους σημάδια της ζωής και αντιλαμβανόμουν τον διαρκή εσωτερικό αγώνα τους κάθε φορά που τσαλακώνονταν για να αποτυπώσουν ένα ακόμα χαμόγελο σε κάποια ξένα χείλη. Κάθε φορά που έβαζαν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα και τελικά έκαναν το σωστό, το δύσκολο και το απροσδόκητο.
Όσο ζω λοιπόν, θα ψάχνω ανθρώπους που αρκούμενοι στο ελάχιστο, το καθημερινό και το άμεσα διαθέσιμο επιβιώνουν διακριτικά μα ξεχωρίζουν υποδειγματικά. Αφανείς ήρωες, που με ματωμένα τα γόνατα και φθαρμένους τους αγκώνες, συνεχίζουν και πορεύονται κόντρα στη συναισθηματική ανισορροπία των ημερών. Αιώνιους αναζητητές, που με πυξίδα τους το όνειρο και τα ερεθίσματα της στιγμής, ζουν το κάθε λεπτό στο έπακρο, αποδεικνύοντας σε όλους μας πως πάντα υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
