Ο ήχος της σιωπής
Άνθρωποι και σιωπές.
Έχει ήχο η σιωπή;
Ποια μουσική φοράει για την βραδινή της έξοδο;
Έχει ήχο η σιωπή!
Εκκωφαντικό, Δυνατό, Σαρωτικό!
Κρύβει όλα αυτά που δεν περιγράφονται με λέξεις. Πότε αλήθεια επιλέγουμε να σιωπήσουμε; Όταν δεν έχουμε τίποτα να πούμε ή όταν τα έχουμε πει όλα;
Είναι επαναστάτης η σιωπή!
Μοναδική, δεν χωράει σε καλούπια.
Η σιωπή «φωνάζει» όλα όσα νιώθουμε. Φωνάζει όσα οι λέξεις είναι φτωχές να περιγράψουν. Συλλαβίζει την θλίψη, την απογοήτευση.
Ποτέ μια σιωπή δεν ταίριαξε με την ελπίδα!
Ιερή η σιωπή του καθενός μας. Λέει πολλά και τίποτα συνάμα. Δεν γίνεται συνειδητά, από επιλογή. Έρχεται συνήθως όταν έχεις αποδυναμωθεί , αδειάσει , όταν τα πολλά δεν έχουν αντίκρισμα.
Παρεξηγημένη η σιωπή!
Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον ήχο της. Επικίνδυνη, κρύβει τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Σιωπή των τολμηρών μα και των δειλών. Αυτών που οι λέξεις δεν σχηματίζονται στα χείλη, γιατί πονάει ο θόρυβος τους. Προτιμούν να απομακρυνθούν, παρά να εκτεθούν συναισθηματικά.
Πότε μια σιωπή είναι λυτρωτική; όταν έχεις στερέψει ή όταν κρύβεσαι; Και στις δυο περιπτώσεις μεταφέρει μηνύματα που ο καθένας μεταφράζει όπως θέλει. Όταν οι αιτίες για την οποίες απομακρύνεσαι δεν είναι ορατές, εκλαμβάνεται ποικιλοτρόπως.
Πριν αποφασίσουμε «να κλειστούμε στο καβούκι μας», θα πρέπει να έχουμε εξαντλήσει τα περιθώρια. Να εξηγήσουμε και αυτό δεν είναι εύκολο, να ανακοινώσουμε πως νιώσαμε και τι είναι αυτό που μας οδήγησε στο να κλείσουμε το στόμα.
Ειδικά όταν τα έχουμε πει όλα!
Όταν κρυβόμαστε, το μήνυμα που περνάμε είναι εσφαλμένο και πολυπρόσωπο. Συνήθως αυτού του «τύπου» η σιωπή, φέρνει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούμε, γιατί δεν δίνουμε τον απαιτούμενο χρόνο, κρίνοντας ότι δεν είναι αναγκαίος.
Μέσα από την σιωπή του φόβου και της δειλίας, στην ουσία κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κρυβόμαστε από τα θέλω μας.
Δείχνοντας τον απόμακρο εαυτό μας, το μόνο που κερδίζουμε είναι, η οριστική απομάκρυνση αντίστοιχα, των ανθρώπων που θέλουμε, από την ζωή μας.
Πρέπει να σωπαίνουμε τελικά;
Ναι όταν οι λέξεις δεν έχουν αντίκρισμα. Όχι όταν δεν έχουμε πάρει τις απαντήσεις μας, όταν νιώθουμε ότι συμπιέζουμε τα συναισθήματα μας, στο κουτί της ψυχής μας.
Σιωπή με σύνεση;
Ναι αν πρέπει. Ιερή η σιωπή του καθενός μας, μα καθοριστικής σημασίας για την ζωή μας.
Έχει ήχο η σιωπή!
Εκκωφαντικό, Δυνατό, Σαρωτικό.
Επαναστάτης η σιωπή.
Μα ποτέ χωρίς αιτία!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
