Δύο κόσμοι

Δυο κόσμοι

πολιορκημένοι απ’ τα παλιά

Δύο ψυχές

μαραζωμένες πια

Δύο καρδιές

μισοσπασμένες, τελικά.

Κι είπα να πάρω τα κομμάτια

να κολλήσω

Μα τα κομμάτια είχαν γίνει πλέον θρύψαλα

Κι είπα νερό να φέρω,

μες στων ψυχών τους κήπους να ποτίσω

Μα τίποτα πλέον, πράσινο δε βρήκα.

Κι είπα να φύγω

Αφού δίχως χρώμα, μουντές είναι

οι ψυχές

Κι είπα να φύγω

Αφού ο ένας δεν μπορεί

τα θρύψαλα να ενώσει σε κομμάτια

και να κολλήσει

Κι είπα να φύγω

Να ξέρεις πως κι εμένα

με πονάει η φυγή, αφού σε κάθε

βήμα μου πατώ κομμάτια.

Κι είπα να φύγω

Γιατί αρκετά πολιορκήθηκαν

οι κόσμοι αυτοί.