Αναμνήσεις

Λένε ότι μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, πόσο δίκαιο έχουν. Πόσο εύκολο θα ήταν να εκφράσω όσα αισθάνομαι αν απλά μπορούσα να σας τα δείξω. Όμως υπάρχει κάτι εξίσου σημαντικό, ο ήχος. Πόσο όμορφη είναι η θάλασσα όταν την λούζει ο ήλιος και τα διάφανα κρυστάλλινα νερά της απεικονίζουν τα διάφορα μαγικά τοπία που βρίσκονται γύρω μας.Όμως δεν υπάρχει ωραιότερη μελωδία από τα κύματα που σκάνε στην στεριά.

Όμως μην μπερδευτείς, υπάρχει κι άλλος τρόπος να δεις όσα θέλω να σου δείξω, μπορώ να στα γράψω. Άσε κάθε πρόταση να γίνει και μια εικόνα, ένα μικρό αυτοτελές παραμύθι, διαφορετικό και ξεχωριστό μόνο για σένα. Οι λέξεις έχουν την δύναμη να ξυπνάνε εικόνες, μουσική και μυρωδιές που έχουμε κρυμμένα στην ψυχή μας.

Οι αναμνήσεις έχουν την ικανότητα να χορεύουν μέσα στο μυαλό μας, στο ρυθμό μιας γλυκιάς μελωδίας που ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς μας. Παρατηρώ τώρα ότι οι

αναμνήσεις μου έχουν πιαστεί χέρι-χέρι και έχουν στήσει έναν ξέφρενο χορό γύρο από την φλόγα της ψυχής μου. Είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιες λίγο πιο θλιμμένες από τις υπόλοιπες, αυτές στέκονται μόνες τους έξω από τον χορό, τα δακρυσμένα μάτια τους παρακαλούνε κάποιον να τις καλέσει και αυτές, Θέλουν να κρατήσουν το χέρι από τις υπόλοιπες και να γελάσουν παρέα, όμως σε αυτόν τον χορό δεν χρειάζεται πρόσκληση, το εισιτήριο σου είναι η καλή διάθεση. Το είπαν και σε αυτές, όμως αυτές δεν έδωσαν σημασία.Όμως υπάρχουν και άλλες που το χαμόγελο τους φωτίζει περισσότερο από ίδιο τον ήλιο, αυτές έχουν πιάσει σφιχτά το χέρι της διπλανής τους και γελάνε με την ψυχή τους, ένα γέλιο, δυνατό, πραγματικό, γεμάτο ελπίδα.

Κάπου μέσα σε αυτές, ξεχωρίζω μερικές, αναμνήσεις δυνατές όσο η ίδια μου η καρδιά και πιο ζεστές απ’ την ίδια μου την ψυχή. Στις περισσότερες απ’ αυτές μια φιγούρα πρωταγωνιστεί, εσύ. Ένας άνθρωπος δυνατός, έξυπνος και εργατικός. Ανάμεσα μας πάντα μια κόντρα. Η ανάγκη να είμαστε καλύτεροι ο ένας από τον άλλον, μια σχέση που μας οδηγεί να καταφέρουμε αυτό που θεωρούμε αδύνατο. Οπότε ναι, για μένα υπήρξες μεγαλύτερος αντίπαλος από τον ίδιο μου τον εαυτό. Μια φιγούρα που πάντα έβλεπα την πλάτη της, γιατί έτρεχα πίσω της, προσπαθούσα να σε φτάσω και στην πορεία να σε περάσω, όμως όποτε πλησίαζα εγώ εσύ έτρεχες ακόμα πιο δυνατά. Ο εγωισμός και η περηφάνεια οδηγούν τα βήματα μας.

Όμως,οι αναμνήσεις μου δεν περιέχουν μόνο τις κόντρες μας, όχι,περιέχουν κάτι πιο όμορφο, πιο δυνατό, πιο αληθινό. Στις αναμνήσεις μου τρέχω, προσπαθώ να σε κερδίσω και πολλές φορές πέφτω και χτυπάω, είναι εκείνες τις στιγμές που σταματάς, γυρνάς, με κοιτάς και τρέχεις πιο γρήγορα από ποτέ. Φτάνεις δίπλα μου και απλώνεις το χέρι σου, το κρατάω και σηκώνομαι, κοιτάς προσεκτικά αν χτύπησα πολύ και μόλις σιγουρευτείς ότι είμαι καλά η τρελή μας κόντρα ξεκινάει πάλι.

Είσαι αυτός ο πυλώνας που στηρίζει το εγώ μου, είσαι αυτή η βάση πάνω στην οποία έχτισα τον εαυτό μου. Είσαι ένας άνθρωπος, με πολλούς ρόλους μέσα στην ζωή μου. Κάθε πρωί με κοιτάς, με μελετάς και διαλέγεις τον ρόλο που θα παίξεις. Άλλες φορές με προκαλείς, η κόντρα μας βελτιώνει και τους δυο μας. Μας κάνει να φτάνουμε σε ουρανούς που ποτέ δεν πιστέψαμε εφικτό. Άλλες φορές πάλι, είσαι ένας βράχος που ακουμπάω και ξαποσταίνω όταν το σώμα μου, το πνεύμα μου και το μυαλό κουραστούν. Και τέλος, όποτε επιχειρώ κάτι καινούργιο,διαλέγεις να περπατήσεις πίσω μου και να γίνεις ο πιο θερμός μου υποστηρικτής.

Είσαι ο μεγάλος μου αδερφός!

Γιώργος Χατζηκυριάκου