Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης

  Ο δρόμος της ζωής δεν είναι ευθύς. Μπορεί να έχει πολλές στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, αδιέξοδα, να γλιστράς άλλοτε στα χαλίκια του, κι άλλες φορές...

Kαι τι περίμενες, να πάρω τη γόμα μου και να σε σβήσω όπως κάνουν τα παιδιά της Α΄ δημοτικού, που δεν ξέρουν ακόμη να γράφουν...

Δεν έμεινε τίποτα από σένα πια στο σπίτι μου. Δεν έχω τα ρούχα σου, δεν έχω την κολόνια σου, δεν έχω τα κλειδιά του σπιτιού...

Γεύμα μοναχικό, σε νύχτα με πανσέληνο. Ένα μαχαίρι κείτεται πάνω στο τραπέζι αχρησιμοποίητο. Δεν έχω δύναμη να κόψω τις εμμονές, τις ενοχές μου, τις σκέψεις...

Είμαι μια μαριονέτα ξύλινη, με κάτι σχοινιά στα άκρα μου και στο κεφάλι μου. Μια ψεύτική κούκλα, άψυχη θα τολμούσα να πω, πεσμένη στο πάτωμα,...

Έχω ένα νου σατανά. Έχω μια καρδιά κλειδωμένη. Έναν πόλεμο μέσα μου και δεν ξέρω με τι να πρωτοξεκινήσω. Να πιάσω το νου μου και...

Όταν γράφω κλείνω την πόρτα του δωματίου μου λες και θέλω να εγκλωβίσω τις σκέψεις μου μέσα στο δωμάτιο και να εκραγώ μαζί με αυτές....

Πληρώνεις με εγωισμό, απελευθερώνεσαι από το ‘’εγώ’’. Το τίμημα αξίζει, συνοδοιπόρε μου καλέ.  Αυτά σκέφτομαι ενόσω κάνω μπάνιο και χάνω τη στιγμή που το χλιαρό...

Περπατώ στη γειτονιά μου μετά από το νέο μου κούρεμα, βγάζω καμία selfie βρε παιδί μου για να με έχω στο κινητό (το λες και...

Αγαπητέ συνάνθρωπε, σε ευχαριστώ για όλα, μα πρωτίστως για εκείνες τις στιγμές που υπήρξαν μικρές ή μεγάλες εκρήξεις μεταξύ μας. Ξέρω πως εκείνη τη στιγμή...

Παραλία Θεσσαλονίκης, 8.30 το πρωί. Οι περαστικοί είναι λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα και εγώ απολαμβάνω το πρωινό μου σε ένα παγκάκι συντροφιά με τον καφέ...

Έχω κάτι κούτες για πέταμα. Έχω κάτι σκέψεις για πέταμα. Μεταξύ μας, μία φορά να σου έρθει κάτι στο γαμημένο το μυαλό, ε ρε πούστη...

Θυμάμαι τα βράδια της αϋπνίας μου (καλή ώρα). Πόσες σκέψεις χωράει κι αυτό το καζάνι; Η μία φέρνει την άλλη, η άλλη την επόμενη και...

Ύμνος για τα υγρά σου μάτια και την τσαλακωμένη σου ψυχή. Μην τρέχεις. Ακούμπησε τα δάκρυά σου, ψυχή μου όμορφη και νιώσε αυτή την κάθαρση...

3 Ξέρεις ποιον άνθρωπο δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια; Ξέρεις τα βράδια με ποιον κοιμάμαι πια; Με έναν άγνωστο συγκάτοικο. Το μόνο που ξέρει...

Στον θάνατο θα αφιερώσουμε την αρχή και το τέλος. Σε εκείνη τη στιγμή που νομίζεις πως όλα χάνονται. Αλλά εκείνη η στιγμή τι σε ενδιαφέρει...