Παντελής Χατζηκυριάκου

Την πιο παιδική πτυχή της προσωπικότητάς σου διεκδικούν οι τελευταίες μέρες του χρόνου, τα Χριστούγεννα. Μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη περίοδος για τον περισσότερο κόσμο....

Και είναι οι φωνές αυτές που τόσο βάναυσα ηχούν μες στο κεφάλι μου απόψε. Η αίσθηση αυτή της αγανάκτησης που δε συγκρίνεται με καμία προηγούμενη....

Ίσως, αν δε σε ήξερα τόσο καλά, αν δεν είχες εξαλείψει και τα τελευταία μου υπολείμματα εμπιστοσύνης σε εσένα, οι προσπάθειες σου αυτές να με...

Κι όμως, εγώ μπορώ να καταλάβω ακριβώς πώς αισθάνεσαι. Μπορώ να φανταστώ πώς νιώθεις την ώρα αυτή που καταπίνεις τη δυστυχία και υπομένεις το άδικο...

Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε ψηλά. Ναι, εσύ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που με το βλέμμα στο κενό και τα γόνατα στη γη...

Να τη σέβεσαι τη μοναξιά σου, να την πονάς. Να μην την αφήνεις σε τρεμάμενα χέρια. Να μην την εμπιστεύεσαι σε άδειες αγκαλιές. Η μοναξιά...

Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης που προκαλούν οι άνθρωποι που τελικά τοποθετούν τη ματαιοδοξία και...

Κι όμως κορίτσι μου, αυτό που δε σου έμαθε ποτέ κανείς, είναι ότι ανάμεσα σε όλα εκείνα τα ανδρείκελα με τα οποία ξημερώνεσαι δεξιά και...

Σε ξέρω πια πολύ καλά. Σε γνωρίζω όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά, ιδιαίτερα τα τελευταία 2 χρόνια, ζω μέσα απ’ το βλέμμα σου....

Φθινοπώριασε και πάλι. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μέσα στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση...

Δεν έχει νόημα πια, τελείωσε. Άφησέ με να ξεσπάσω. Άσε με να πενθήσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Όπως μόνο εγώ έχω μάθει να ξορκίζω θεούς...

Το ημερολόγιο έγραφε 14 Αυγούστου του 1974. Η αιματοβαμμένη αυτή ημερομηνία, έμελε να στοιχειώσει το μέλλον της Κύπρου και να σηματοδοτήσει τη σκοτεινότερη επέτειο της...

Αργάμιση και κάτι! Μπαίνω ζαλισμένος στο άδειο αυτό δωμάτιο που θα φιλοξενήσει το μισό μου σώμα μέχρι να ξημερώσει. Ρίχνω μια τελευταία μάτια στο είδωλό...

Και κάπως έτσι, επέλεξα να μείνω εγώ πίσω. Προσκολλημένος σε ένα παλιό ιδανικό, να σηκώνω το βάρος των επιλογών μας. Τόσο όσων κάναμε, όσο κι...

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας, υπήρξε ανέκαθεν μια πολεμική διάθεση, η οποία μην έχοντας συγκεκριμένη αιτία και άμεσο τρόπο εκτόνωσης, ξέσπαγε συλλογικά και με την...

Αν υπάρχει κάτι ή κάποιος που τελικά θα μας ορίσει και θα μας καθορίσει κατά το σύντομο πέρασμά μας από τον μάταιο ετούτο κόσμο, είναι...

    Και αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από χθες το βράδυ, δε θα μπορέσω να σου πω πολλά πράγματα. Καπνός πυκνός, φώτα θολά, πολύχρωμα...

  Αναγνωρίζονται εύκολα ανάμεσα στο πλήθος. Ξεχωρίζουν από τους κοινούς καθημερινούς ανθρώπους. Συχνά, έχουν την έλλειψη αποτυπωμένη στα μάτια τους. Η μιζέρια διαγράφεται στις ζάρες...

“Καληνύχτα…”: Δυο λέξεις που έγιναν μία ευχή. Όπως ένα, υπήρξαμε κι εμείς κάποτε. Μια ευχή που κρύβει μέσα της όλα τα “σ’ αγαπώ”, όλα τα...

Κάθομαι και σε παρατηρώ που μιλάς. Που οριοθετείς ανθρώπινες συμπεριφορές μέσα από τη δική σου στάση ζωής. Θολώνει το βλέμμα σου, συσπάται το χαμόγελό σου....

  Μεθυσμένες ανάσες, ένοχοι αναστεναγμοί και τα τρεμάμενα δάχτυλά μου να χορεύουν και πάλι στο ρυθμό των αναμνήσεων. Στον πυρετό της απουσίας σου. Δύσκολη η...

Βλέμμα θολό, χαμένο μέσα στον καπνό. Η απουσία σου σκαλισμένη στο πρόσωπό μου. Σκόρπιες ελπίδες, αμέτρητα γιατί κι ένα παράπονο ανείπωτο. Αλήτης τελικά ο χρόνος....