Παντελής Χατζηκυριάκου

12 Μαΐου 2018

Χρόνια πολλά σε όλους τους επίγειους αγγέλους που ακούν στο όνομα “Μαμά”

“Όλα όσα είμαι και όσα ελπίζω να γίνω τα οφείλω στη μητέρα μου”. Ένα απόφθεγμα του Αβραάμ Λίνκολν που θα μπορούσε πολύ εύκολα να σηματοδοτήσει...

8 Μαΐου 2018

Η ζωή γράφεται στο “εδώ” και στο “τώρα”

Και κάπως έτσι, για άλλη μια φορά η αντοχή σου στέρεψε και η υπομονή σου εξαντλήθηκε. Νεύρα, πίεση, αναποδιές και διαφόρων λογιών κακοτοπιές σε γονάτισαν...

30 Απριλίου 2018

Μάης: Ο μήνας της λησμονιάς, της ευφορίας και της χαμένης αθωότητας

Ήρθε για άλλη μια φορά ο Μάης. O νεαρός αυτός άνδρας με το στεφάνι από λουλούδια στο κεφάλι. Ο μήνας της λησμονιάς, της ευφορίας και...

17 Απριλίου 2018

Γιατί όσο και να σ’ αγαπούν, εσύ πάντα, εκεί που αγαπάς θα πηγαίνεις!

“Γιατί όσο και να σ’ αγαπούν, εσύ πάντα, εκεί που αγαπάς θα πηγαίνεις…” Δε θυμάμαι πού το διάβασα. Φαντάζομαι σε κάποια ανάρτηση σε μία από...

10 Απριλίου 2018

Η συγγνώμη προφέρεται ολομόναχη, αγνή και ακατέργαστη

Κι όμως, ανάμεσα στις χιλιάδες λέξεις που τόσο απερίσκεπτα σκορπάς καθημερινά σε ανούσιες συναναστροφές· στα κούφια εκείνα λόγια με τα οποία στηρίζεις επιχειρήματα, φορτίζεις σκόπιμα...

3 Απριλίου 2018

Κι αν τελικά έφυγα από τη ζωή σου, από τη δική μου δεν έφυγες ποτέ!

Χαμηλός φωτισμός, λίγη μουσική από τον αγαπημένο μας σταθμό και τα χέρια μας άρρηκτα μπλεγμένα το ένα μέσα στο άλλο. Είναι φορές που δε χρειάζεσαι...

24 Μαρτίου 2018

Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει

Αγαπητέ νεοέλληνα. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για εσένα. Για εσένα που απέχεις συνειδητά από ημέρες σαν τη σημερινή με το πρόσχημα ότι η πατρίδα σου...

20 Μαρτίου 2018

Ενός λεπτού σιγή για όσους φοβήθηκαν τον έρωτα

“ Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θα...

13 Μαρτίου 2018

Είθε να αναστήσουμε εμείς τα ξεθωριασμένα σου χρώματα

Γη μου. Σκοτείνιασες και πάλι. Μαζεύτηκαν τα σύννεφα. Μύρισε η βροχή. Για ποια ιστορική συνάντηση με τη μοίρα σου χαράζεις; Πατρίδα μου. Χρόνια τώρα έρμαιο...

5 Μαρτίου 2018

Πάμε να φύγουμε τώρα! Τώρα που δε μας χωρίζει κανείς…

Και να ‘μαι και πάλι εδώ. Απρόσκλητος επισκέπτης στο άβατο του μυαλού σου. Να ρέω σαν καταρράκτης στο καταφύγιο της σκέψης σου και να με ψάχνω παντού....

27 Φεβρουαρίου 2018

Πες μου πως δεν είναι πια αργά, μπαμπά!

Μεγαλώνω μπαμπά, μεγαλώνω απότομα. Γερνάω, φθείρομαι, αναλώνομαι συνεχώς. Κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη κι αυτό το έρμο σου μοιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ....

18 Φεβρουαρίου 2018

Ζεϊμπέκικο: O φιμωμένος σπαραγμός

Χέρια ανοιχτά, φλέβες πρησμένες και βλέμμα βαρύ. Η τελετουργία αρχίζει. Ξεκινάει εκείνος ο μοναχικός χορός που σε βαπτίζει ξανά και σε εξαγνίζει. Μέχρι τη στιγμή...

13 Φεβρουαρίου 2018

Κι αν κάτι τώρα σου ζητώ, είναι μονάχα η απουσία σου!

Και τώρα που εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα απ’ την ψυχή και το κορμί μου· τώρα που η άψυχη φιγούρα σου έπαψε να κυκλοφορεί...

10 Φεβρουαρίου 2018

Πως πτωχεύσαμε με τέτοια κληρονομιά;

Από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας υπάρχουν χαραγμένα ανεξίτηλα τα σημάδια “λόγιων” οι οποίοι μέσα από τα γραπτά τους επιδίωξαν την “αφύπνιση” αναφορικά με...

7 Φεβρουαρίου 2018

“Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”

“Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”. Παλιό λαϊκό ρητό που παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου και χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι σε...

4 Φεβρουαρίου 2018

Λάθος πόρτα χτύπησες. Η νοσταλγία δε μένει πια εδώ.

Ξημέρωσε κιόλας. Οι πρώτες δέσμες φωτός τρύπωσαν βάναυσα από τις γρίλιες των παραθυρόφυλλών μου, τιμωρώντας με που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι απόψε. “… Τι...

30 Ιανουαρίου 2018

Ενός λεπτού σιγή για όσους έμειναν εδώ και μάχονται ακόμη

Ενός λεπτού σιγή για όσους έμειναν εδώ και ακόμη μάχονται. Για αυτούς που τα πτυχία τους έμειναν μια σκονισμένη – καδραρισμένη επιγραφή να τους θυμίζει...