Ζωή Παπατζίκου

Γερνάω στης νιότης σου το φίλημα και με σταγόνες δροσιάς σου με ραντίζεις. Ν’ αδημονώ για ν’ αναπνεύσω μια ανάσα σου ακόμη. Στη δύση μου...

Να μάθεις να μη λες μεγάλες κουβέντες. Μετατρέπονται σε μικρές πράξεις, άτιμες, αμελητέες, θλιβερά αδιάφορες. Και παραμένουν σταθερά αμετάβλητα εκείνα τα υπερβολικά λόγια. Χρεώνουν υπέρογκα...

Και τι είναι τελικά ο χρόνος; Θαρρώ, μια αόριστη στιγμή, αόρατη στο πέρασμά της. Σε ταυτόχρονη και παράλληλη τροχιά η συμπόρευση μαζί του. Ευλογημένοι, όσοι...

Κατοικείς σε oλοφώτεινες κρύπτες του νου. Η ψυχή σε ζητά. Το μυαλό σε φωνάζει. Οι στιγμές, παραληρούν για μία σου αποθέωση. Τα σώματα, σε πλήρη...

Ο άντρας, θεωρεί ότι η ιδανική γυναίκα είναι ο σταθμός. Η γυναίκα, νομίζει ότι ο ιδανικός άντρας είναι το τραίνο. Ένας σταθμός κομβικός, μοιραίος και...

Σιωπή και ατολμία. Στυγνοί εκτελεστές θάρρους και αιώνιοι τροφοδότες ασίγαστης υπομονής. Προσμονή και θαυμασμός. Πάντα ταιριαστός και παθιασμένος συνδυασμός ζευγαριού, ακατανίκητης έλξης και αδιάσειστης χημείας....

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, είδε μπροστά στα αθώα μάτια του, να θανατώνουν τον πατέρα του στη τρυφερή παιδική ηλικία των δέκα ετών. Ο αθεράπευτος πόνος και...

Τι κοιτάζεις πέρα από τη ματιά σου; Απλώνεται το απέραντο και άγνωστο μέλλον σου. Σίγουρα θα έχει δύσκολα σημεία, ζόρικα μονοπάτια, θα σου φανούν όλα...

Της το είχε πει. Έτσι πεθαίνουν οι νύμφες. Με τη φωτιά το καλοκαίρι, την έραναν με πύρα. Καύτρες και ολοκαύτωμα είχε στη μοίρα της γραμμένο....

Γυναίκες γεννημένες κορίτσια. Κορίτσια γεννημένα γυναίκες. Ένα όνειρο, κυλάει στο αίμα τους. Ένα τραγούδι, νανουρίζει τον ύπνο τους. Μια ευχή, συντροφεύει τη σκέψη τους. Το...

Φλέγεται η μήτρα, στη φωτιά άσβεστου μίσους, στο όνομα της αγάπης. Πνίγεται η γυναίκα, στη λίμνη κατακόκκινου αίματος, στο όνομα της αλήθειας. Δεν είναι αγάπη,...

Ακούστε το. Δείτε το. Αποστηθίστε το. Λέξη προς λέξη. Νιώστε το διαχρονικό παλμό του λόγου που ζει και πάλλεται για τα ιδανικά του Ανθρώπου. Πεθαίνει...

Το παιδί σου. Ο ξεχωριστός άγγελος επί γης. Να κοιμάται και να μένεις ξύπνιος να το χαζεύεις και να μην πιστεύεις τη τόση ευλογία σου....

Μη μιλάτε. Επιτέλους, λίγη σιωπή ως ένδειξη σεβασμού έστω και στην ύστατη στιγμή της αλήθειας. Στάζει δηλητήριο το στόμα και η ματιά σας. Επιτέλους, για...

Να πιστεύεις στους ανθρώπους. Να κρύβεις μέσα στο γέλιο, τη θλίψη για τη διπροσωπία τους. Να ξεχνάς μέσα στη χαρά, τη στενοχώρια για την υποκρισία...

Κατά την έναρξη των Χριστουγγεννιάτικων γιορτών, οι κάτοικοι μιας περιοχής της βορειοανατολικής Αττικής, στόλισαν με χριστουγεννιάτικες μπάλες τα καμένα δέντρα τους. Το διαβάσαμε σε αρκετά...

Διατάζω το νου. Σωπαίνω την καρδιά. Φιμώνω τη θέληση. Κρύβω την επιθυμία. Ξεγελάω τη λαχτάρα. Διασκεδάζω τη θλίψη. Απομονώνω τη σκέψη. Διαλύω τη μορφή σου....

Σταματημένο το αυτοκίνητο στο κόκκινο φανάρι της λεωφόρου. Ακούγεται μουσική στο ράδιο, αν και το μυαλό τρέχει σε χίλιες σκέψεις. Αιώνας τα λιγοστά λεπτά αναμονής...

Δύο πεδία αντίθετα. Δακτυλοδεικτούμενα το καθένα για το σκοπό της κατάληξής τους. Ανάλογα την πορεία της ζωής, τις συγκυρίες, τις εκούσιες ή ακούσιες προτιμήσεις, τις...

Νύχτες πληγιασμένες. Μοναξιά, σαν βρισιά, να τσακίζει αδίστακτα και ανελέητα. Ερημιά, σαν κατάρα, να γυμνώνει άδικα και αλύπητα. Κραυγή ανάγκης ηχεί μα η απομόνωση, γι’...

Παράστημα επιβλητικό, βλέμμα γοητευτικό, μαγνητίζει κάθε φορά, στο πέρασμά του. Συναισθήματα σε συναγερμό, σε συναντήσεις μας με κοινές παρέες, κάθε ποτήρι αντανακλούσε το πρόσωπό σου...

Ακόμη ένα βράδυ, γεμάτο το τασάκι με αποτσίγαρα. Ακόμη μια νύχτα, η στάθμη του αλκοόλ μειώνεται επικίνδυνα στο μπουκάλι που σου κάνει συντροφιά και απόψε....

Έγιναν οι σχέσεις φορεσιές. Λογιών υφάσματα, αμέτρητα κοψίματα, πάμπολλα ραψίματα και πολλαπλά δοκιμασμένα πατρόν. Όλα ξεκινούν από ένα όνειρο που γίνεται σκέψη, δημιουργεί την επιθυμία και ζωγραφίζεται...

Αναρωτήθηκες ποτέ σου γιατί υπάρχουν καθρέφτες; Αναλογίστηκες ποια να είναι άραγε εκείνα τα κομμάτια άψυχου γυαλιού που αποκαλύπτουν την απέναντι δική μας εικόνα; Ένα είναι...

Βλέπουμε το φως της ζωής με κλειστά τα μάτια, εισπνέοντας μια δυνατή ανάσα και βγάζοντας μεγάλες κοφτές κραυγές. Μεγαλώνοντας, αρχίζουμε σιγά σιγά να μαθαίνουμε να ζούμε...