Ζωή Παπατζίκου

1. ” – Δεν μπορείς να μου αρνηθείς τίποτε την ημέρα των γενεθλίων μου!”, απαντάει με αφοπλιστικό ψυχολογικό επιχείρημα η Νόρα. Αυτό ήταν. Τελικά, επιβεβαιώθηκε...

Τρικυμιασμένη η θάλασσά σου όταν λείπω, πνίγονται οι πόθοι και οι λυγμοί, στων κυμάτων τα πελώρια στόματα που καταπίνουν μανιασμένα, των ωρών τις προσμονές και...

Κοιτάζω με δέος τον υπέροχο πρωινό ήλιο. Πώς έδιωξε τόσο μαγικά – εν μια νυκτί – τη χθεσινή πρωτοφανή κακοκαιρία; Είχα ανάστατο ύπνο. Ούρλιαζε ο...

Πρώτη φορά, οι σιωπές κρύβουν τόση ερημιά και φόβο. Πρώτη φορά, τα μάτια δεν αγκαλιάζουν τον άλλον που βαδίζει δίπλα του με ζεστασιά αλλά τον...

Εγκλεισμός: λέξη με πολλά αγκάθια. Ίδια παραμένει η πληγή, σε κάθε αλλιώτικο χέρι. Για εσένα, που είσαι άνεργος και φιλονικείς με την απραξία σου. Για’...

Κοιτάζω το δρόμο και βλέπω ερημιά. Σφίγγεται η ψυχή, στην ιδέα αυτής της απότομης συρρίκνωσης. Σαν μια παύση πρέπει να το δούμε για να μπορέσουμε...

Σιώπησε και κοίταξε. Η άνοιξη, μας ήρθε λαβωμένη. Σώπα κι αφουγκράσου. Διάχυτη η οσμή της φθοράς, ρίχνεται σε πάλη αδυσώπητη στου καιρού τη λυσσαλέα μάχη....

Απόψε φόρεσε τη μάσκα σου και κοίταξέ με. Ντύσου με την πιο σαγηνευτική σου στολή κι εντυπωσίασέ με. Χαμόγελασε μυστήρια, ξέσπασε σε γέλια, αγκάλιασέ με...

Έχω εκτίσει την ποινή της μοναξιάς μου. Αναμετρήθηκα με βαριές σιωπές, που συνόδευσα και πήρα πίσω. Με ανελέητους εφιάλτες, που έδιωξα κι έδωσα ταυτοχρόνως. Με...

  « Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά. » Μοιάζει ν’ ακούγεται μέσα στη δίνη ενός υπογείου πολέμου. Εντολέας είναι αποκλειστικά, η...

Έρχεσαι και σε υποδέχομαι με όλη τη φυσικότητα του κόσμου ν’ αντιμάχεται στο βλέμμα μου. Μου γελάς με παιδική αίσθηση στο λαμπερό σου χαμόγελο και...

Σ’ αυτό το σπίτι έχει πολλά δωμάτια. Ο κάθε ένοικος ζει στο δικό του και κλείνοντας την πόρτα του, εκείνος ο χώρος γίνεται η απόδρασή...

Αξέχαστη η μορφή σου. Λάμπεις σαν αστερισμός στον ουρανό του μυαλού μου. Λάμψη αέναης διάστασης η ονειρεμένη σου παρουσία κι εγώ να παραμένω εδώ, να...

Αναρωτιέμαι αν έχουν μνήμη οι λέξεις. Αν θυμούνται άραγε το μυαλό που τις έσπειραν, την καρδιά που τις δημιούργησε, τα χείλη που τις γέννησαν μετά...

Μόνο να σε κοιτώ. Να στέκομαι παράμερα και διακριτικά να σε κοιτάζω. Να κρύβω τη λαχτάρα σε φευγαλέες ματιές. Να φιλώ τα μάτια σου σε...

Τέσσερα ” Σ’ αγαπώ ” ειπωμένα σε χορό επάνω και μελωδίες αισθαντικές. Ένα του, για κάθε δεκαήμερο νηστείας της απουσίας της παρουσίας, της αποχής από...

Κοίτα πως ξεγυμνώθηκαν οι λέξεις μου προσδοκώντας – εν καιρώ χειμώνα- το πολυπόθητο καλοκαίρι σου. Τρέμουν τα φωνήεντα στην εναπομείνουσα και αποκλειστική ιδέα της θωριάς...

Σ’ ένα κρεββάτι πόνου και λύπης, να θυμάται ο άρρωστος Νώντας το νέο και ακμαίο εαυτό του, δίπλα στη μοναδική γυναίκα που ένιωσε ποτέ ξεχωριστός...

Άνθρωποι υπάρχουν ανάμεσά μας που έδωσαν μάχη για να κρατηθούν στη ζωή. Σε οποιαδήποτε ηλικία μες στον χρόνο τους και με οποιονδήποτε τρόπο επέλεξε η...

Μη χτυπάς άλλο τούτη τη γυναίκα. Άνδρας δεν λογίζεσαι με τη δύναμη των μυών αλλά μ’εκείνη της καρδιάς. Χάδια να γίνουν τ’ αλύπητα ράπισματά σου....

Βάλε τα παπούτσια μου και βάδισε. Περπάτησε στον δρόμο μου. Συνάντησε τα τοπία μου, τα μέρη μου, τους ανθρώπους μου. Ζήσε εξ’ αρχής την ιστορία...

Σε μια φυλακή αλυσοδεμένη η σκέψη της απόδρασης. Ο φόβος και ο πόνος κρατούν τα σιδερένια, πελώρια και βαριά κλειδιά της μονάκριβης ελευθερίας. Βαρύτατη η...

Δεν θες να σου ζητάω – παρακαλώντας- ψήγματα δικής σου τρυφερότητας επάνω στη στιγμή μας. Φαντάσου όμως να τολμούσες κι εσύ να δεις τον εαυτό...

Κάποιος είπε: ” Ν’ αγαπάμε περισσότερο μέχρι να μην πονάει άλλο πια.” Κι όμως, πάντα πονάει. Και θα συνεχίσει να πονάει με τρόπο βασανιστικά σιωπηλό…...

Κοιμούνται άραγε οι επιθυμίες; Νομίζω πως ναι. Σ’ έναν ύπνο βαθύ -σχεδόν σε λήθαργο – οι πιο βαθιές επιθυμίες μετατρέπονται σε μυστικά, κρυμμένα σε αζήτητες...