Οι λάθος άνθρωποι πάντα θα κρίνουν τους σωστούς.
Θα τους διακατέχει εκείνη η θλιβερή περιέργεια για τα φανερά και η μισερή σιγουριά για τα κρυφά.
Ποιος τόλμησε ποτέ να εναντιωθεί στην εύκολη και γρήγορη καταδίκη τους;
Αύριο, θα στήσουν ξανά το πρόχειρο αυτοσχέδιο λαϊκό τους δικαστήριο, για όποιον δακτυλοδεικτούμενο επικρατήσει, στον αφρό των μαζεμένων εύκολων συμπερασμάτων τους.
Οι ίδιοι, κρίνουν εξ’ ιδίων τ’ αλλότρια, μην έχοντας όμως μερίδιο γνώμης ακέραιο για να ληφθούν υπόψιν.
Έτσι, πάντα στα σιωπηλά θα κρυφοψιθυρίζουν, σίγουροι για κάθε τους λέξη που πέφτει σαν πέλεκυς στο οφθαλμοφανές τους πόρισμα.
Πόσο κουτοί, στην εξυπνάδα που δήθεν έχουν!
Πόσο αδιάφοροι, στη σημαντικότητα που τάχα κουβαλούν!
Πίσω από την πλάτη σου όποιος μιλάει, εκεί θ’ ανήκει πάντα.
Και άφησέ τον, να νομίζει πως ξέρει όλου του κόσμου τα μυστικά.
Όταν θα καταλάβει πως δεν ήξερε τίποτα, ακόμη και για την ίδια του τη ζωή, θα κουνήσεις με λύπη εσύ, το δικό σου το κεφάλι.
Αξιοθρήνητες οντότητες σε έργο κωμικό.
Γιατί ως γνωστόν, γελάει πάντα καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.
Και τότε, οι δικοί τους χρεωμένοι ψίθυροι, θα γίνουν τα ξεκαρδιστικά σου χρεωστούμενα γέλια.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
