Γυναίκα αρρώστησα. Περαστικά σου!
Ο μέσος άνδρας δυο φόβους έχει συνήθως. Τον φόβο του γάμου και της αρρώστιας, στη διαχείριση των οποίων δεν τον λες και παλικάρι. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Η παρακάτω ιστορία είναι μαρτυρία του αγέρωχου τρόπου που αντιμετώπισα την ίωση και της υπομονής που έδειξε η δόλια η γυναίκα μου.
Μέρα πρώτη: Ξυπνάω το πρωί και είναι η ώρα αλλαγής βάρδιας στο σπίτι. Ήδη καμιά-δυο μέρες είναι άρρωστοι και ο μικρός και η γυναίκα μου. Τη βλέπω να επιστρέφει κάτωχρη, κουρασμένη και συναχωμένη. Της δίνω φιλί και παρηγορητικά της λέω «έλα Ρανίτσα, ένα κρυωματάκι είναι, βαστάς εσύ και δεν κάνεις και πυρετό».
Το βλέμμα της μου φάνηκε σαν να έλεγε «κοίτα ένα γάιδαρο που παντρεύτηκα», αλλά ήταν πρωί, είχα και τσίμπλες στο μάτι, θα μου φάνηκε μάλλον. Περήφανος που φροντίζω τόσο καλά γυναίκα και παιδί ξεκίνησα να πάρω τον δρόμο για την δουλειά. Καμαρωτά προχώραγε μπροστά η μπάκα μου και πίσω εγώ.
Γυρνάω απόγευμα σπίτι και σα να καταλαβαίνω ότι αγκαθάκια αρχίζουν και τσιμπάνε τον λαιμό μου ενώ η μυτούλα αρχίζει θυμίζει βρύση που στάζει κάθε λίγο και λιγάκι. Πάω να ξαπλώσω λέγοντας γλυκόλογα στην γυναίκα μου και τον γιο μου «αν με κολλήσατε τσογλάνια θα σας αφαλοκόψω».
Μέρα δεύτερη: Κάνω μια απόπειρα να σηκωθώ για δουλειά. Μάταιος κόπος. Τα αγκαθάκια στον λαιμό έχουν μετατραπεί σε μεσαιωνικά σπαθιά και η μύτη θυμίζει καταρράκτη του Νιαγάρα. «Ραν…ρανίτσα μου» λέω με σβησμένη φωνή «είμαι άρρωστος…φτιάξε σουπίτσα, ψοφάω.»
Με κοιτάει με αυτό το γλυκό της βλέμμα «σώπα καλέ, ένα κρυωματάκι είναι. Θα στη φτιάξω εγώ την σουπίτσα.» Ρουφιάνα με ειρωνεύεσαι σκέφτηκα. Κάτσε να γιάνω και θα δείξω ποιος είναι το αφεντικό. Έπεσα ξερός και κάπου στο βάθος άκουγα τον σπόρο και τη γυναίκα να παίζουν και να τραγουδάνε.
Το απόγευμα το σώμα μου το έριξε στο τραγούδι. Μεγάλα σουξέ όπως «το ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ» και «σαν ηφαίστειο που ξυπνά» περιέγραφαν την κατάσταση του ταλαιπωρημένου σαρκίου μου. Με τσακισμένη φωνή κάθε πέντε λεπτά να φωνάζω τη γυναίκα. «Ράνια ζεσταίνομαι. Ράνια κρυώνω. Κομπρέσα, φάρμακα. Πεθαίνω σου λέω. Τι εννοείς είσαι κουρασμένη; Εγώ ο κουβαλητής που σας πρόσεχα δεν είμαι κουρασμένος;»
Οι οιμωγές για την βαριά μοίρα που χτύπησε τον λεβέντη από τη Ρούμελη ακολουθούσαν τις βρισιές που αντί για παγωμένη μπύρα και σουβλάκι θα έβλεπα την ομαδάρα να κεντάει με σουπίτσα και τσαγάκι. Με τη σκέψη στην ομαδάρα έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα. Δίπλα η Ράνια κοιμάται αποκαμωμένη. «Όχι ρε γαμώτο. Έχασα το ματς». Ανοίγω τηλεόραση. Το παιχνίδι τελείωσε και η ομαδάρα έχασε 1-0. Ρημάδα ίωση μας χάλασες τα γούρια. Με αυτή την ορθολογική σκέψη ξανάπεσα ξερός.
Μέρα τρίτη: Νιώθω ένα χεράκι να θέλει να μπει στο στόμα μου. Μάλλον επειδή ροχάλιζα. Ακούω φωνούλα «Μπαμπάαααα». Ανοίγω μάτια και βλέπω τον μικρό αναμαλλιασμένο τύραννο να με κοιτά χαμογελαστός και να μου δείχνει το σαλόνι. «Μπαμπάαααα μπούμπα». Μετάφραση για αδαείς, ο μπούμπα είναι ο κατσίβελος νάνος από τη Ρωσία που όλο ζημιές κάνει. Μεγαλώνουμε με πρότυπα, όχι αστεία.
«Εκμεταλλευτή θα σε κρεμάσω από τ’ αυτιά που παιδεύεις τον άρρωστο πατέρα σου» του λέω και μετά από αυτή την πατροπαράδοτη φράση που πηγαίνει από γενιά σε γενιά ξαναβρίσκω την στεντόρεια φωνή μου και φωνάζω «Ράνια ο γιος ΣΟΥ θέλει άλλαγμα και τάισμα. Όταν τελειώσεις φέρε να παίξω με τον γιό ΜΟΥ.» Καθώς ο πυρετός έπεφτε, άρχισε να με τρώει το κεφάλι μου. «Ρανίτσα μπας και μου τα φόρεσες τώρα που ψυχορραγούσα;». «Μπα αγάπη μου» μου απαντάει ατάραχη. «Τόσες μέρες που φέρεσαι σαν βελζεβούλης λογικό είναι φυτρώσουν κέρατα».
Κύριοι μου αν δεν αντέχετε την ασθένεια φροντίστε να έχετε γυναίκα που ν’ αντέχει τις αρρώστιες και κυρίως εσάς. Κυρίες μου τα ξέρετε. Σας καταλαβαίνω και σας συμπονώ. Αλλά στ’ αλήθεια όσο και να το θέλουμε δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
