Ακούς αυτή την υπέροχη μουσική;
Πέντε, δέκα, δεκαπέντε.. κυλούν τα λεπτά… εκνευρίζομαι.
Γυρνάω πλευρό, δεν μπορεί, κάπου εδώ θα είναι αυτός ο ευλογημένος ύπνος!
Μία, δύο, τρείς.. περνούν οι ώρες.
Δεν αντέχεται! Φοράω παπούτσια, μπουφάν πάνω από τις πυτζάμες, παίρνω κλειδιά, εξαφανίζομαι…
Δεν ξέρω με πόση ταχύτητα τρέχω. Σταματάω στον άδειο δρόμο, έχω φτάσει στην θάλασσα, έχει αρχίσει να ξημερώνει, βγάζω παπούτσια, βυθίζω τα πόδια μου στην υγρή άμμο. Το κρύο με διαπερνάει ως το κόκκαλο.
Δεν κατάλαβα πότε τα μάτια μου, η θάλασσα και εγώ γίναμε ένα!
Με πλησιάζει ένας άνδρας από την άκρη του βράχου. Στα χέρια του έχει ένα καλάμι και ένα καλάθι. Δεν τον είχα προσέξει.
Κάθεται δίπλα μου.. με κοιτάζει, τον ακούω να ψιθυρίζει: « τι έχεις κόρη μου και τιμωρείς τον εαυτό σου; τι σου ‘φταιξε;»
Χαμογελάω..
Συνεχίζει: ¨Δες τι ωραία μέρα ξημερώνει, θα έχουμε έναν υπέροχο ήλιο σήμερα, έρχεται η Άνοιξη, δεν είναι κρίμα που δεν μπορείς να την δεις;¨
¨Ναι είναι κρίμα¨, απάντησα.
Κάνω μεταβολή και φεύγω, βουτάω τα πόδια στην άμμο, μπαίνω στο αυτοκίνητο.
Τα λόγια του ηχούν στα αυτιά μου, «δεν είναι κρίμα;»
Χθες η φίλη μου, μου είπε: ¨..είσαι καιρό με αυτά τα μελαγχολικά μάτια, μην φωτογραφηθείς ξανά έτσι, δεν το αντέχω¨.
Σειρήνες ηχούν στα αυτιά μου, ένα ασθενοφόρο με προσπερνάει, μπερδεύονται με τις σειρήνες τις ψυχής μου. Τα λόγια συνεχίζουν να ηχούν δίπλα μου «…αυτό θες; να είσαι κακόμοιρη; να έλκεις την δυστυχία; να περιμένεις, να διώχνεις ότι σε πλησιάζει; τι περιμένεις αλήθεια;»
Δεν είναι η μουσική..
Αυτοτιμωρία!
Αυτή είναι η λέξη που έψαχνα. Αυτή μου ταιριάζει. Αυτό κάνω, τιμωρώ τον εαυτό μου αναγκάζοντας τον να παραμένει, υποβάλλοντας τον σε ένα ατέρμονο μαρτύριο. Δεν μπορώ να χαρώ την Άνοιξη, δεν χαίρομαι καμία ημέρα, τις αφήνω να κυλούν, έτσι και αλλιώς δεν έχουν καμία σημασία.
Έτσι και αλλιώς πάλι θα ντυθώ, θα βαφτώ, θα φορέσω το χαμόγελο του «είμαι καλά» και θα ξεκινήσω για το γραφείο. Η δουλειά είναι λυτρωτική, βοηθάει τις ημέρες να κυλούν.
Τα βράδια είναι το θέμα, όταν βγάζω το χαμόγελο μαζί με τα παπούτσια μου!
Αυτό ήθελα για την ζωή μου;
Όχι, μα δεν το ελέγχω πλέον γιατί, δεν έχω να το συγκρίνω με το πώς θα ήταν αν…
Αν όλα ήταν αλλιώς, αν το ζούσα μαζί σου, αν μου έδινα την ευκαιρία να σε αμφισβητήσω, να σε δοκιμάσω, να σε γευθώ, να σε προδώσω. Να το ζήσω!
Αν…
Τιμωρώ τον εαυτό μου, που χωρίς να με ρωτήσει, επέλεξε να κλείσει αυτιά, να φορέσει παρωπίδες και να σε κρύψει στα βάθη της ψυχής του.
Τι και αν θέλησαν πολλοί να σε τραβήξουν από εκεί, τι και αν είπαν πως δεν μου αξίζει, τι και αν είπες πως όλα τα βλέπω ¨μεγάλα¨, τι και αν αλλάζουν οι εποχές…
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα με σώσει.. Αν φύγω εγώ ή εσύ από τον κόσμο τούτο; Η σωτηρία θα ‘ναι η λησμονιά;
Οι ώρες που μετρώ και δεν σε έχω.. αυτοτιμωρία και καταστροφή.
¨…..ακούς αυτή την υπέροχη μουσική;» «Δεν είναι μουσική», μου λέει. «Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου¨.
~ Τάσος Λειβαδίτης, «Οι Σάλπιγγες της Αποκαλύψεως (απόσπασμα)
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
