Όταν οι άνθρωποι φεύγουν
Βαρύς ο τίτλος, συνηθίζουμε να τον λέμε όταν οι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και εγκαταλείπουν τα επίγεια.
Ένα φευγιό, με αυτό τον τρόπο, δεν σου επιτρέπει να κάνεις απολύτως τίποτα!
Οι άνθρωποι φεύγουν…
Με άλλο τρόπο, απομακρύνονται. Από φόβο, από δειλία, από απογοήτευση, από ανασφάλεια. Για όποιο λόγο και αν το κάνουν, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Φυγή..
Μεγάλη λέξη και τρομακτική.
Γιατί δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις και αν αξίζει να δώσεις την μάχη σου.
Οι άνθρωποι φεύγουν…
Πότε όμως;
Όλοι συναναστρεφόμαστε ένα σωρό ανθρώπους καθημερινά. Στην οικογένεια, στην δουλειά, στον κοινωνικό μας περίγυρο. Κάποιες σχέσεις είναι διαφορετικές από κάποιες άλλες. Είναι εκείνη η λεγόμενη χημεία που τις καθορίζει. Δεν «κολλάμε» με όλους!
Κάποιοι είναι δεσμοί αίματος με αναγκαστική συναναστροφή πολλές φορές και άλλοι δεσμοί ψυχής που δεν κάνουμε χώρια τους.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονταν έτσι και αλλιώς στο πέρασμα των αιώνων. Το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης έφερνε στην επιφάνεια ένα σωρό προβλήματα στις σχέσεις τους.
Όλοι μας, ακόμα και εγώ, έχουμε αναφερθεί κατά καιρούς στους «τοξικούς» ανθρώπους. Η ακόμα καλύτερα σε εκείνους που ξέρουν να μας χειρίζονται.
Για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε καθημερινά, έχουμε ανάγκη από εκείνους που μας αγαπούν και μας το δείχνουν, από εκείνους που μας αγαπούν και απλά το νιώθουμε, από εκείνους που μας «πνίγουν» με την αγάπη τους. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο.
Οι άνθρωποι θα φύγουν όχι όταν αισθανθούν ότι έπαψες να τους αγαπάς, αλλά όταν η αγάπη που μοστράρεις είναι.. γιαλαντζί! Γιατί δεν ξε-αγαπάμε, απλά ποτέ δεν το αισθανθήκαμε και λειτουργούσαμε με δόλο.
Ναι δε λέω, σε αυτές τις περιπτώσεις τα υποτιθέμενα θύματα, έχουν πάρει ένα σωρό υλικά συνήθως αγαθά, που τα αποσυντονίζουν, με απώτερο σκοπό να μην δουν τον «λάκκο στην φάβα».
Δυστυχώς, οι άνθρωποι φεύγουν ή αλλιώς απομακρύνονται.
Γιατί φτάνει εκείνη η ώρα που αξιολογούν διαφορετικά την… συναλλαγή σας.
Εκεί, το μόνο που μπορείς να κάνεις, αν φυσικά σέβεσαι τον εαυτό σου, είναι να αναλογιστείς. Αν εσύ θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος επίσης. Οποιαδήποτε άλλη τακτική, δεν θα φέρει το αποτέλεσμα που θες.
Αν αναφερόμαστε σε σχέσεις οικογενειακές, επαγγελματικές, φιλικές, ίσως η δική μας στάση και η παραμονή μας στο περιθώριο μας βοηθήσει να βρούμε τι έφταιξε.
Αν η απομάκρυνση αφορά μια γυναίκα και έναν άνδρα, τα πράγματα διαφέρουν.
Δεν ξε-αγαπάμε!
Κρατάμε αυτό. Απλά μας περνάει, μας τελειώνει, κάνει τον κύκλο του και φτου και από την αρχή.
Είναι όμως έτσι;
Κάπως έτσι είναι και θέλει θάρρος και τόλμη να είσαι ξεκάθαρος γενικά.
Γιατί εξαρτάται τι ψάχνεις όταν σχετίζεσαι με το άλλο φύλο.
Μπορεί να ερωτεύτηκες, μπορεί να θέλεις να περάσεις ένα βράδυ, μπορεί λίγο καιρό, μπορεί να νιώθεις ασφάλεια, μπορεί να αναζητάς απλά ένα άνθρωπο για να «φτιάξεις» την ζωή σου. Μπορεί, μπορεί, χίλια μπορεί.
Καμία σχέση δεν εξελίσσεται όπως ξεκινάει μεν, αλλά είναι καλό να είναι ξεκάθαρα τα κίνητρα δε. Και όχι απαραίτητα λεκτικά. Ευτυχώς έχουμε ένα σωρό τρόπους να δείχνουμε αυτό που θέλουμε!
Οι άνθρωποι φεύγουν όταν διαπιστώσουν ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που δείχνουμε. Ζούμε σε μια εποχή που καθημερινά παρατηρούμε τους ανθρώπους να αλλάζουν, τον κόσμο να αλλάζει. Φορτώνουμε ένα και ακόμα ένα προβλήματα στις πλάτες μας. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι θέλουν να μας που οι άλλοι.
Για να σταθούμε στα πόδια μας, χρειαζόμαστε αληθινές σχέσεις. Όχι από αυτές με προδιαγραφές στο ξεκίνημα τους, αλλά αυτές που χτίζονται καθημερινά μέσα από τα λάθη.
Αρκεί και αυτά να είναι αληθινά!!
Γιατί ναι, υπάρχουν πράξεις που δεν αναιρούν καμία λέξη του παρελθόντος, ούτε μπορούν να βασιστούν σε πράξεις επίσης παρελθοντικές και να πάρουν συγχωροχάρτι.
Οι άνθρωποι έτσι και αλλιώς θα φύγουν…
Οφείλουμε όμως όσο συνυπάρχουμε, να είμαστε αληθινοί!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
