Είναι πολύ νωρίς ακόμα, μ’ ακούς;

Όσες φορές κι αν διαβάσω το Μονόγραμμα σου, πάντα λίγες θα είναι και κάθε φορά την ίδια ανατριχίλα θα μου δημιουργεί. Πάντα θα με συνεπαίρνει και θα με κάνει να ονειρεύομαι. Κάθε στίχος και ένα χαμόγελο νοσταλγικό ή θλιμμένο, μα πάντα με επιδράσεις στον ψυχισμό. Δεν είμαι η μόνη όμως που επιδράει πάνω της, είναι κι άλλοι.

Αυτοί που «Έτσι μιλώ για σένα και για μένα. Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν Πανσέληνος.» Εκείνοι που τους αναγνώρισες και όπως εσύ μπαίνουν με ορμή στην αγάπη. Τους φωτίζει κάθε εμφάνιση της και με την ίδια λαχτάρα την περιμένουν κάθε φορά. Η λάμψη της αναζωογονεί τα όνειρα και τροφοδοτεί τις ελπίδες. Μα και αυτά συχνά πονούν.

Γιατί «Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα», κι αυτοί κλείνουν τα μάτια σφιχτά στο αντίκρισμα τους. Κι υπάρχουν πολλά και έχουν δυναμώσει. Πολλαπλασιάζονται και δαγκώνουν αισθήματα.

Έτσι το «Είμαι εδώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;» ακούγεται αχνά μες την βουή. Κι αυτοί που το φωνάζουν, πρέπει να παραμερίσουν τις πληγές τους και να βάλουν δύναμη στην φωνή τους.

Γιατί «Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου. Να μιλώ για σένα και για μένα.» Κι είναι πολύ νωρίς κι η αναμονή τρομάζει. Ναι, όσο αγάπη κι αν έχεις μέσα σου ο τρόμος της αλλεπάλληλης καθυστέρησης φοβίζει. Σε κάνει να νιώθεις πως θα κρατήσει αιώνια.

Πάνω σε αυτό σου έχω ένα νέο και λυπάμαι που στο μεταφέρω. Οι άνθρωποι βάζουν ψηλά τον εγωισμό και κρύβουν την αγάπη που νιώθουν. Φοβούνται μην τσαλακωθούν, μήπως δείχνοντας την αδυναμία τους φανούν ευάλωτοι. Ξέρω από τότε είχες την υποψία, αλλά τα κρούσματα έχουν αυξηθεί. Κρίμα κι άδικο, αλλά είχες δίκιο σε κάτι.

«Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;» Γιατί η αγάπη πρέπει να γίνεται λάβαρο και να σηκώνεται γεμίζοντας την πλάση. Όσο νωρίς κι αν είναι ακόμα.

Σε ευχαριστώ.

Σε ευχαριστούμε.

Χριστίνα Ρογκάκου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *