Θα γέμιζες ξανά τις τσέπες σου με πέτρες και θα αφηνόσουν στου ποταμού τον πάτο; Θα χαράμιζες ξανά της ζωής το δώρο;
Πώς είναι αλήθεια εκεί πάνω Βιρτζίνια; Υπάρχει και στον ουρανό το αίσθημα του φόβου ή μήπως αυτός είναι προνόμιο μόνο των ζωντανών; Αν μπορεί βέβαια κανείς να το αποκαλεί προνόμιο. Αφήνει άραγε ο Θεός όλα τα φώτα αναμμένα; Δεν τα βρήκες ποτέ με τα σκοτάδια ξέρω.
Λύπη, σκοτάδι, φόβος και απομόνωση. Να είναι τάχα μου αυτό το μυστικό της επιτυχίας σου; Τί θα έγραφες αλήθεια αν δεν φοβόσουν; Αν δεν σε τρόμαζε το σκοτάδι, αν δεν σε λάτρευε η λύπη και αν δεν έβρισκες λιμανάκι μέσα στην απομόνωση;
Είναι φορές να ξέρεις που και εγώ παίρνω τους φόβους μου και τους βάζω πάνω στο χαρτί. Καμιά φορά αντιστέκονται μα εγώ επιμένω. Τους στολίζω με λέξεις όμορφες και κάποτε ίσως καταφέρνω να τους παρηγορώ κιόλας.
Μπορείς άραγε να απομονώνεσαι εκεί πάνω ; Υπάρχουν βιβλία να διαβάζεις; Κόσμοι άλλοι για να ταξιδέψεις και μέσα τους να ξεχαστείς; Υπάρχει κάποιο μέρος για να γράφεις ;
Για να γράψω θέλω την γωνιά μου. Το γυάλινο τραπέζι της κουζίνας μου, την ίδια μαύρη καρέκλα, το τσιγάρο, τον καφέ και το σκυλί να ανακατεύεται μέσα στα πόδια μου. Και αυτή τη θέα στο γαλάζιο που δεν μπορώ με τίποτα να στερηθώ ενόσω γράφω. Αυτή η θάλασσα που με πλανεύει μια ζωή. Κάνω μέσα της βουτιές κάθε που ψάχνω να βρω μια λέξη. Λες και μέσα στο βυθό της μπορώ να βρω ότι μου λείπει.
Ένα τελευταίο θέλω να σε ρωτήσω. Πες, αν είχες ξανά την τύχη να έρθεις εδώ κάτω, θα έφευγες πάλι τόσο βιαστικά; Θα έφευγες πάλι με τον ίδιο τρόπο; Θα γέμιζες ξανά τις τσέπες σου με πέτρες και θα αφηνόσουν στου ποταμού τον πάτο; Θα χαράμιζες ξανά της ζωής το δώρο; Πες, αλήθεια, θα ήθελα να ξέρω.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Πηγή: https://myshortandtallstories.blogspot.gr/2018/03/blog-post.html?spref=fb&m=1
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
