Έρωτες με γεύση απωθημένου
Υπάρχουν κάποιοι έρωτες που δεν αλλοιώνονται στον χρόνο.
Οι ανεκπλήρωτοι.
Αυτοί που ήρθαν, μας καθήλωσαν, μας γέμισαν ελπίδα, γέλιο, δάκρυ, απογοήτευση, απόρριψη.
Έμειναν στο μυαλό μας ιδανικοί απλά γιατί δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Δεν έγιναν χάδι, επαφή, μοίρασμα. Δεν πρέπει ποτέ να αναζητήσουμε την αιτία για αυτό, αλλά να προχωρήσουμε παρακάτω κρατώντας την ανάμνηση στην ψυχή μας. Δεν ωφελεί να αναλωνόμαστε στο γιατί. Η ζωή πάντα ξέρει τι κάνει και για ποιόν λόγο.
Αν είχαν πάρει σάρκα και οστά δεν θα φάνταζαν ιδανικοί στο μυαλό μας. Αυτοί οι έρωτες γεννήθηκαν για να παραμείνουν εκεί, στο μυαλό και στην ψυχή, να παραμείνουν άφθαρτοι. Να μας θυμίζουν ότι έχουμε έναν λόγο να παραμείνουμε αγνοί όπως τα πρώιμα εφηβικά μας χρόνια.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει έναν τέτοιο έρωτα. Σε μερικούς έκανε την εμφάνιση του νωρίς κάπου κοντά στην εφηβεία.
Σε κάποιους άλλους αργότερα, όταν είχε ολοκληρωθεί ένας σημαντικός για αυτούς κύκλος ζωής, καριέρα, οικογένεια. Όσοι τον βίωσαν στα νεανικά τους χρόνια, προχώρησαν χωρίς κατάλοιπα γιατί η ζωή ήρθε με ορμή, δίνοντας αξία σε άλλες προσδοκίες. Έτσι μοιραία μπήκαν στο χρονοντούλαπο.
Αυτοί που τον βίωσαν έχοντας πραγματώσει τους στόχους τους, ξαφνικά βρέθηκαν να συνειδητοποιούν τις εσφαλμένες ίσως επιλογές τους. Από διαφορετική οπτική γωνία αυτή την φορά, είδαν να καταρρέουν τα κάστρα τους, να ανατρέπονται οι ισορροπίες , οι προτεραιότητες τους. Όσα θεωρούσαν σημαντικά, δεν ήταν πλέον, μένοντας ακάλυπτοι.
Έτσι μέσα από τον θρήνο άρχισαν να τρέχουν πίσω από τον χρόνο που τους απομένει , ζητώντας να ζήσουν με όποιο κόστος, δίνοντας εξωπραγματικές διαστάσεις στα συναισθήματα τους.
Να γευθούν έναν τέτοιο έρωτα έγινε ο ένας και μόνος στόχος τους, παραμερίζοντας την λογική, ανατρέποντας τα δεδομένα τους. Η απόρριψη και ο πόνος που την ακολουθεί γέννησε τον εγωισμό και την κτητικότητα.
Όμως το κλειδί βρίσκεται αλλού!
Όσοι είχαν, έχουν την τύχη να βιώσουν κάτι αντίστοιχο πρέπει να νιώθουν απλά.. ευλογημένοι!
Φτάνει να μην αφήσουν ότι ένιωσαν, το τόσο μεγάλο στο μυαλό τους, να χάσει κάτι από την αίγλη του μέσα στην καθημερινότητα, στην μιζέρια της ζήλιας και του εγωισμού. Κρατώντας το θείο αυτό δώρο, να προχωρήσουν παρακάτω παραμένοντας ζωντανοί ψυχικά, διεκδικώντας όμως όσα νομίζουν ότι αξίζουν τελικά. Να είναι υπερήφανοι για ότι ένιωσαν και ας μάτωσαν. Μέσα από αυτό θα γίνουν σοφότεροι και θα μάθουν ότι η πόρτα της ψυχής είναι για να μένει πάντα ανοιχτή.
Μόνον έτσι , στο πέρασμα του χρόνου και αν ευλογηθούν να φτάσουν στα βαθιά γεράματα κάνοντας τον απολογισμό τους, μπορούν να είναι υπερήφανοι ότι έζησαν!
Γιατί η ζωή είναι ένας επαναλαμβανόμενος έρωτας. Γιατί ο έρωτας είναι η ζωή. Δεν έχει σημασία πως, αλλά τι ένιωσες, με όποιον τρόπο και όποιον τίτλο.
Έστω και ανεκπλήρωτος!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
