Αναμνήσεις
Δε σε μισώ γιατί με πρόδωσες.
σε μισώ γιατί έχεις σκοτώσει καθετί όμορφο μέσα μου.
Τίποτα δε με χαροποιεί πια.
Μόνη, έρημη.
Τα πάντα γύρω μου στροβιλίζουν
σ’έναν κυκεώνα αναμνήσεων και τωρινών συμβάντων.
Σαν να με χτυπά αλύπητα ένας τυφώνας.
Κι εγώ “καρφωμένη” στο έδαφος
αδυνατώ να φύγω, να γλιτώσω.
Η ζωή μου ένα κενό, ένα τίποτα.
Βουλιάζω σε μια χοάνη, σκοτεινή, απύθμενη.
Τίποτα δεν γίνεται σωστά,
τίποτα δεν είναι εντάξει.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Τα κάστρα στην άμμο τα γκρεμίζει το κύμα,
τα “χάρτινα” όνειρα τα παίρνει ο άνεμος
και τα σκορπίζει.
Χαρτοπόλεμος και τα δικά μου όνειρα,
θραύσματα από σπασμένο καθρέφτη,
που αντί να κομματιάσει τη μορφή σου,
την πολλαπλασιάζει στα κομμάτια του,
κάνοντας την απουσία σου πιο βασανιστική.
Αναμνήσεις που πονάνε, που ματώνουν,
που πληγώνουν βαθιά, πολύ, πολύ…
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
