Θερινά σινεμά, τα παλιατζίδικα των αναμνήσεων
Παιδί της επαρχίας και εγώ, μεγάλωσα σε μια εποχή που οι άνθρωποι μαγεύονταν ακόμα από το μεγάλο πανί, τα χαμηλωμένα φώτα που σου επέτρεπαν να ονειρευτείς , την άλλη ζωή που διαδραματιζόταν έξω από τα μικρά, στενά μας στερεότυπα.
Περνώντας τα χρόνια, αλλάζοντας πόλη, με θυμάμαι να σχολιάζω ταινίες, ηθοποιούς, υποθέσεις, τίτλους και τραγούδια στην μικρή και μεγάλη οθόνη. Ακόμα θυμάμαι μια κάρτα που είχα αποκτήσει, με μικρά διάτρητα κουτάκια με ημερομηνίες και κάθε φορά έδινα ένα στην είσοδο εκείνου του σινεμά στην Πατησίων, που μου επέτρεπε να ταξιδέψω στο όνειρο!
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έπεσε η πρόταση: «πάμε θερινό σινεμά;»
Ταράτσα μια μονοκατοικίας, χαλίκι, τραπεζάκια καφενείου με γλαστράκια βασιλικού, pop – corn, αναψυκτικά και μουσική στο φουλ.
Στην γωνία μια πρόχειρα στημένη καντίνα, εκτός από πατατάκια, μπισκοτάκια και κάθε λογής σνακ σου γαργαλούσε την μύτη. Και λίγο μετά την έναρξη της ταινίας καλαμάκια χοιρινά με μπυρίτσα παρακαλώ, μεγαλεία δηλαδή!
Τα φώτα χαμήλωναν και εδώ μα δεν μπορούσαν να σταματήσουν το κλάμα του μωρού από την απέναντι πολυκατοικία, τον ήχο από τις κατσαρόλες που δούλευαν στο φουλ, τον Μήτσο που τσακωνόταν με την κοπέλα του! Μαγεία!.
Έκλεινες τα μάτια σε μια προσπάθεια να αποδράσεις και στα ρουθούνια σου ερχόταν η μυρωδιά από τον βασιλικό και ναι, κάπου εκεί γύρω υπήρχε και αγιόκλημα. Δεν μπορούν όλοι να διακρίνουν την μυρωδιά από το αγιόκλημα κοκορευόμουν, μόνο αν έχουν μεγαλώσει σε χωριό, όπως εγώ.
Μετράμε χρόνια μετά, μα πάλι δεν θυμάμαι πότε έπεσε και πάλι η πρόταση: «πάμε θερινό σινεμά;»
Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά!
Ψάχνοντας, ανακάλυψα ένα σωρό θερινά που διατηρούν όλη την μαγεία εκείνης της εποχής και ακόμα περισσότερο.
Σχεδόν με συγκίνηση και ευλάβεια πάτησα στο χαλίκι, αναζήτησα την καντίνα, μύρισα τον βασιλικό και το αγιόκλημα.
Ακριβώς το ίδιο! Μόνο οι φάτσες των ανθρώπων είχαν αλλάξει και οι ταινίες στο μεγάλο πανί.
Τώρα, η αρχή του καλοκαιριού, με βρίσκει να αναζητώ ημερομηνίες έναρξης και ταινίες.
Δεν με νοιάζει ο χώρος, ξέρω καλά αυτή την φορά θα χρειαστώ ένα καλό σπρέι για τα κουνούπια μόνο και όλα τα υπόλοιπα θα με περιμένουν εκεί.
Άλλωστε ζω σε μια περιοχή, με τρία θερινά σινεμά που συγκεντρώνουν κόσμο από χιλιόμετρα μακριά.
Τα θερινά σινεμά δεν είναι Ελληνική εφεύρεση, δεσπόζουν ανά τον κόσμο.
Η Ελληνική μοναδικότητα, αφορά στα αρώματα. Είτε είναι από το αγιόκλημα και τον βασιλικό, είτε από την γωνιακή καντίνα και τα χοιρινά καλαμάκια.
Μέσα από αυτά, μάθαμε να αγαπάμε τον έναστρο ουρανό, να μάθουμε ένα σωρό ταινίες που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα βλέπαμε.
Κάποιος τα ονόμασε «τα παλιατζίδικα των αναμνήσεων»
Ευτυχώς, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας υπάρχει ακόμα ένα παλιατζίδικο για να μας ταξιδέψει στο όνειρο.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!
Πιστέψτε με, θα θυμάστε αλλιώς το φετινό καλοκαίρι!
«…Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά»
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
