Κοίτα να δεις πώς έχει το πράγμα.
Καθημερινα βιώνεις διάφορα συναισθήματα. Βιώνεις χαρά, ελπίδα, θλίψη, μελαγχολία, κοντινότητα, γαλήνη, θυμό. Βιώνεις τόσα που πολλές φορές δεν τα συνειδητοποιείς παρά μόνο αν ένα γεγονός κάνει το συναίσθημά σου να ξεπηδήσει από μέσα σου, άλλες φορές σε ήπια μορφή και άλλες φορές σα χείμαρρος.
Υπάρχουν όμως και αυτά τα υπόγεια συναισθήματα, τα ελαφρώς ύπουλα και συγκλονιστικά έντονα, τα οποία κατευθύνουν τις πράξεις μας και τις αντιδράσεις μας σε βαθμό που δε μπορούμε καν να συλλάβουμε. Ένα από αυτά τα συναισθήματα είναι και αυτό της μειονεξίας. Πιο απλά, πόσο λίγος μπορεί να νιώθεις μπροστά σε μία κατάσταση ή απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, είτε είναι σχέσεις είτε φιλίες είτε οικογένεια.
“Νιώθω λίγος” λοιπόν. Όλοι μας το έχουμε πει, και μάλιστα περισσότερες από μία φορές – συνήθως το λέμε ενδόμυχα, υποσυνείδητα. Νιώθεις λίγος γιατί θεωρείς ότι στη δουλειά σου δεν ανταποκρίνεσαι σωστά και μονίμως συγκρίνεσαι με τους άλλους. Νιώθεις λίγος γιατί δεν είσαι το ίδιο με άλλους στις αντιδράσεις σου, δηλαδή δεν ακολουθείς το σύνολο. Νιώθεις λίγος γιατί ξέρεις ότι μπορείς να προσφέρεις πολλά και χωλαίνεις στον τρόπο που το κάνεις. Νιώθεις λίγος γιατί νιώθεις ότι οι άλλοι έχουν περισσότερες ευκαιρίες στη ζωή. Νιώθεις λίγος γιατί σου είπαν ότι είσαι λίγος.
Αυτά που μας λένε οι γύρω μας έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο μέσα μας, ειδικά όταν προέχονται από πρόσωπα που είτε εκτιμάμε πολύ είτε απλά υπεραγαπάμε. Πόσο πιο κατάκαρδα παίρνουμε κουβέντες ανθρώπων δικών μας, που μπορει να ειπώθηκαν σε ένα πλαίσιο έντασης ή πλάκας; Πόσο περισσότερο αδιαφορούμε όταν την ίδια κουβέντα τη λέει κάποιος που απλά δε μας ενδιαφέρει η γνώμη του; Συχνά μας μειώνουν ως προσωπικότητες και μας κάνουν να σκεφτόμαστε αν και πώς θα μπορούσαμε να είμαστε διαφορετικοί για να είμαστε αρεστοί. Δε βρίσκουμε διέξοδο. Η απαρχή της δυστυχίας.
Κι εξίσου συχνά εμείς, έστω άθελά μας, κάνουμε το ίδιο στους άλλους. Μειώνουμε τις προσωπικότητές τους κι αυτά που τους ξεχωρίζουν, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Μπορεί να πούμε κάτι πάνω στο θυμό μας ή στα νεύρα μας και να μην καταλάβουμε καν ότι μόλις έχουμε πληγώσει μία καρδιά, έχουμε κάνει μία καθαρή ψυχή λίγο πιο θολή κι ανασφαλή και κυρίως, έχουμε καταστρέψει κόσμους με μία μόλις κουβέντα.
Το να νιώθεις λίγος απέναντι σε μία κατάσταση ή ένα πρόσωπο είναι μεν κάτι που προκαλεί η εκάστοτε κατάσταση ή ο άνθρωπος αλλά είναι μία καθαρά προσωπική μας υπόθεση, αν κοιτάξουμε λίγο μέσα μας. Εμείς νιώθουμε ότι δε μπορούμε να ανταποκριθούμε και μπαίνουμε σε ένα λαβύρινθο προσωπικών αναζητήσεων και υπερανάλυσης που, σαφώς, άμεση διέξοδο δεν έχει. Λιώνουμε στον εσωτερικό μονόλογο κι αυτή η φωνή που φωνάζει “είσαι λίγος”, δυναμώνει όλο και περισσότερο μέχρι να μας τρελάνει. Κι εξωθούμε τους εαυτούς μας στα άκρα μέχρι να μην αντέχουμε άλλο, μέχρι η ψυχή να παραδοθεί και μέχρι να νιώσουμε αρκετά δυστυχείς ώστε να τροφοδοτήσουμε το τέρας αυτό της ανασφάλειάς μας ξανά και ξανά.
Κι όταν στέκεσαι απέναντι σε έναν άνθρωπο που βλέπει κάτι σε σένα ή όταν στέκεσαι απέναντι σε έναν άνθρωπο στον οποίο εσύ αναζητάς κάτι, η μειονεξία που νιώθεις μπορεί να είναι καταστροφή για τη μεταξύ σας σχέση. Προβάλλεις αυτό το λίγο σου ως ελάττωμα στο μέγιστο βαθμό χωρίς καν να σκέφτεσαι ότι αυτό που εσύ θεωρείς ελάττωμα μπορεί να είναι για τον άλλον η πηγή της αγάπης του για σένα. Μπορεί απλά να μη βλέπεις ότι ο άλλος είναι έτοιμος να σε προστατεύσει και να σε στηρίξει, όχι με τον τρόπο που θέλεις εσύ, αλλά με τον τρόπο το δικό του και στο μέτρο που μπορεί. Ακόμα κι αν είναι λίγο, είναι καλύτερο από αυτό που κάνεις εσύ στον εαυτό σου.
Είναι πολύ εύκολο να υποτιμήσεις τις προθέσεις και τον τρόπο τού απέναντί σου όταν σε κατατρώει η αμφιβολία για τη δική σου προσωπική αξία. Νομίζεις απλά ότι δεν αξίζεις τίποτα, είσαι ένα τίποτα. Κι άρα κανένας τρόπος πέρα από το δικό σου δεν είναι αρκετός για να σε βγάλει από αυτόν τον ωκεανό αμφιβολίας. Γι’αυτό όμως οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί. Είναι καιρός, αντι να κοιτάμε μόνο το δικό μας μικρόκοσμο και τους ανθρώπους που δεν παραλείπουν να μας πληγώνουν και να μας κάνουν να νιώθουμε λίγοι, να κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα από τη μύτη μας μήπως και η λύση βρίσκεται εκεί, στα χέρια ενός άλλου ανθρώπου, σε μία άλλη μορφή από αυτή που ιδανικά θα θέλαμε. Επειδή δεν αναγνωρίζουμε τη βοήθεια και τη στήριξη, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ας ξεκολλήσουμε επιτέλους λίγο από την πάρτη μας κι ας ανοίξουμε τα μάτια μας.
Και τέλος πάντων, μπορεί κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου να σου φέρονται σκληρά, σχεδόν βάναυσα. Μπορεί η οικογένειά σου να μην ήταν κοντά σου και να μη σε στήριξε ποτέ ουσιαστικά. Μπορεί να έχεις ακούσει σκληρά λόγια που σε έχουν τσακίσει. Μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου να θεωρείς ότι είσαι λίγος και δεν αξίζεις αγάπη, ευτυχία, χαμόγελο. Μπορεί να θεωρείς ότι όλοι οι άλλοι είναι καλύτεροι από σένα, πιο όμορφοι, πιο πετυχημένοι. Μπορεί να θεωρείς τον εαυτό σου ένα τίποτα.
Σου έχω νέα όμως, φίλε αναγνώστη.
Δεν είσαι ένα τίποτα. Είσαι ένα σκεπτόμενο ον, με τα συναισθήματα, τα προτερήματα και τις αρετές σου. Δεν είναι οι άλλοι καλύτεροι απο σένα. Πιθανότατα κουβαλάνε τις ίδιες ή χειρότερες ανασφάλειες από σένα και βρίσκουν τρόπο να τις κρύβουν, πολλές φορές προβάλλοντάς τες ή ξεσπώντας πάνω σου. Δεν έχουν δίκιο όταν σου λένε ότι δεν αξίζεις ή όταν σε βομβαρδίζουν με σκληρά λόγια. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Είσαι ένα πλάσμα που ήρθες τον κόσμο για να κάνεις τη διαφορά, για να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο, για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς χωρίς κόμπλεξ και με όλο σου το είναι.
Πάνω απ’ολα όμως, πρέπει πάντα να θυμάσαι το εξής πολύ απλό: όπως ο διπλανός σου, όπως ο γονιός σου, ο φίλος σου, ο άσχετος που κάθεται δίπλα σου στο μετρό, είσαι μοναδικός. Όσο ασήμαντος κι αν νιώθεις, είσαι έστω για έναν άνθρωπο εκεί έξω σημαντικός – με μαθηματική ακρίβεια. Και για αυτό το λόγο, αξίζει να χαμογελάς και να νιώθεις καλά. Τους ανθρώπους τους ενδιαφέρουν τα πολλά και τα μεγάλα. Είναι όμως στα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα που κρύβονται οι μεγαλύτεροι και πολυτιμότεροι θησαυροί.
Κι αφού κι εσύ είσαι άνθρωπος που νιώθεις λίγος έστω μερικές φορές – και μην αρνηθείς ότι συμβαίνει – και ξέρεις πόσο φρικτό συναίσθημα είναι, ο τρόπος για να λυτρώσεις και να λυτρωθείς, είναι απλούστατος – να απλώσεις το χέρι και να πιάσεις κάποιον που είναι έτοιμος να παραδώσει τα όπλα. Να κοιτάξεις γύρω σου, πέρα από το δικό σου εγωισμό, και να καταλάβεις ότι ο μόνος τρόπος για να νιώσεις ότι είσαι χρήσιμος, μετράς και αξίζεις, είναι να είσαι όντως χρήσιμος σε κάποιον άλλο.
Αντί για το λίγο τους, κάνε τους άλλους να δουν το πολύ της μοναδικότητάς τους. Δώσε τους διέξοδο και θα εκπλαγείς, γιατί κάπως έτσι, θα βρεις και τη δική σου.
Τι λες; Μπορείς;
Ad Infinitum
Πηγή: http://adinfinitumandallthat.blogspot.com/
