Παρακαλούσα από το πρωί να βραδιάσει πιο νωρίς.
Έστρωσα τραπέζι και άναψα κεριά.
Περίμενα.
Δεν ήρθες ούτε απόψε.
Έβαλα στο πικάπ το δίσκο της σιωπής να παίζει.
Πήρα το δείπνο μου με τη Μοναξιά παρέα.
Χόρεψα λίγο με τη Θλίψη ένα χορό.
Αύριο είναι καινούργια μέρα, είπα στη γάτα.
Και αυτή κρύφτηκε στην αγκαλιά μου χωρίς να με κοιτάει.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
