Σκέψεις ενός παιδιού λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου
Γεια !
Με λένε Μαρία, Κατερίνα, Λευτέρη !
Είμαι συμμαθητής της κόρης σου.
Είμαι συμμαθήτρια του γιου σου.
Ήθελα μόνο να σου συστηθώ, να με γνωρίσεις.
Εσύ ξέρω.
Είσαι η υπέροχη μαμά εκείνη που γλυκομιλά πάντα στο παιδάκι της, που το αποχαιρετά πάντα με ένα φιλί κάθε πρωί πριν χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου.
Σε έχω δει και ας μην με έχεις προσέξει εσύ.
Σε θαυμάζω ξέρεις! Είσαι τόσο καλή με το παιδάκι σου!
Και ξέρω!
Είσαι ο ήρεμος μπαμπάς εκείνος που έρχεσαι να πάρεις απ΄το σχολείο κάθε μεσημέρι εκείνο το όμορφο κορίτσι από το διπλανό τμήμα.
Την περιμένεις με υπομονή και όταν την δεις σκύβεις, ανοίγεις διάπλατα την μεγάλη σου αγκαλιά και εκείνη τρέχει με φόρα μέσα της.
Πόσο χαίρομαι για εσάς!
Αλήθεια, υπάρχουν τέτοιες μαμάδες και τέτοιοι μπαμπάδες;
Νόμιζα όχι. Πίστευα ότι οι μαμάδες και οι μπαμπάδες είναι μόνο για να φέρνουν παιδιά στον κόσμο και ως εκεί.
Φαίνεται δεν είναι πάντα έτσι…
Με λένε Γιώργο, Αντώνη, Ελένη !
Είμαι το παιδί εκείνο που κάθεται μόνο του, συνήθως, στα διαλείμματα.
Βλέπεις κάποια παιδιά με διώχνουν, δε με θέλουν και κάποια άλλα με αποφεύγουν διακριτικά όταν προσπαθήσω να τα πλησιάσω.
Ίσως επειδή τους φαίνομαι παράξενος και περίεργος.
Έτσι λένε.
Πέρυσι ένα κοριτσάκι από την τάξη μου γέλασε πολύ μαζί μου όταν με είδε να φοράω τρίτη μέρα τα ίδια ρούχα.
Μου είπε ότι είμαι αηδιαστικός και μετά γύρισε στις φίλες της και ψιθύρισε κάτι στο αυτί τους. Πληγώθηκα πολύ. Ήθελα να της εξηγήσω ότι δεν είμαι αηδιαστικός, απλά δεν έχω μαμά, η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν πιο μικρός και με φροντίζει η γιαγιά. Η γιαγιά είναι μεγάλη πολύ, πονάνε τα πόδια της και δεν μπορεί να κάνει δουλειές όπως παλιά. Δεν μπορεί να πλένει και να σιδερώνει συχνά και εγώ προσπαθώ να μην την κουράζω. Έτσι, πολλές φορές, καταλήγω να φοράω δύο και τρεις φορές τα ίδια ρούχα.
Αλλά δεν είμαι αηδιαστικός τ΄ορκίζομαι!
Ήθελα να παίξω μαζί της να της πω τα μυστικά μου, πως τα βράδια μου λείπει η μαμά, ότι θα ήθελα στους αγώνες που κάνουμε στο τέλος της χρονιάς να είναι εκεί να με χειροκροτήσει, να μου φωνάξει δυνατά “μπράβο!” όπως κάνεις και εσύ στο παιδάκι σου, να είναι περήφανη για μένα όπως είσαι και εσύ, όπως καμαρώνεις και εσύ για το γλυκό σου το παιδί. Ήθελα να της πω ότι δεν βλέπω τον μπαμπά επειδή κουράστηκε να με μεγαλώνει μόνος του και μετέφερε το βάρος στη γιαγιά.
Δεν πειράζει, εγώ τον αγαπώ.
Σίγουρα και αυτός με αγαπάει ε; Το πιστεύω !
Με λένε Ανθή, Νικολέτα, Πέτρο!
Είμαι το παιδί εκείνο το φοβισμένο και το κάπως αχτένιστο που κάθεται μόνο του στο τελευταίο θρανίο.
Ποτέ κανείς δεν θέλει να κάτσει δίπλα μου.
Ίσως γιατί δεν θέλουν να βλέπουν τις μελανιές που ξεπροβάλλουν μέσα από το μανίκι της μπλούζας μου και που τόσο πολύ προσπαθώ να κρύψω. Μάταια όμως. Αυτές πάντα εκεί να μου θυμίζουν πόσο νευρικός είναι ο μπαμπάς, πόσο ασυγκράτητος μπορεί να γίνει όταν κάνω σκανδαλιές. Φταίω κι΄εγώ. Δεν μπορώ να κάτσω σε μια μεριά ήσυχος, ακίνητος, μηδενισμένος όπως θα ήθελε.
Δε μπορώ να τον κάνω περήφανο – έστω μία φορά- και να φέρω καλούς βαθμούς από το σχολείο. Άλλωστε είμαι χαζός, κουτός, ανόητος. Και η μαμά σίγουρα συμφωνεί με αυτό γιατί αν δεν συμφωνούσε θα έπαιρνε θέση, θα με προστάτευε, θα με έκλεινε στη ζεστή της αγκαλιά που τόσο μου έχει λείψει και δεν θα έφευγε συνέχεια βρίζοντας από το σπίτι, χτυπώντας πίσω της, την πόρτα δυνατά.
Με λένε Γιάννη, Σωτήρη, Ζωή !
Είμαι εκείνο το παιδάκι, το μοναδικό που δεν κάλεσες στο πάρτυ του γιου σου.
Άλλωστε δεν κάνουμε παρέα, άρα λογικό είναι να μην παραβρεθώ στη χαρά σας. Δεν πειράζει. Έτσι κι΄αλλιώς και να ερχόμουν κανείς δεν θα μου μιλούσε, κανείς δεν θα γελούσε με τα αστεία μου, κανείς δεν θα έπαιζε μαζί μου αν και είχα βρει ένα υπέροχο δώρο για τον γιο σου, νομίζω θα του άρεσε πολύ, με χαρά θα του το είχα φέρει.
Δεν πειράζει.
Με λένε Αναστασία, Φανή, Νικόλα !
Προχτές σε είδα στην πλατεία με τα παιδιά σου. Τους συμμαθητές μου. Μιλούσες με τις υπόλοιπες περιποιημένες και όμορφες μαμάδες και κάπου-κάπου κοιτούσες το κινητό σου.
Δεν πρόσεξες, όμως, ότι ένα από τα παιδιά σου με έσπρωξε, με είπε “χοντρό” και με κορόϊδεψε πολύ.
Ήταν και τα άλλα παιδιά μπροστά. Ντράπηκα και ήθελα να κλάψω. Κρατήθηκα πολύ να μην το κάνω αλλά στο τέλος από τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμια, που μέσα τους κουβαλούσαν όλη την πίκρα, το παράπονο, όλη την έλλειψη αγάπης και αποδοχής που νοιώθω.
Κοίτα σύμπτωση! ” Χοντρό” με λένε και στο σπίτι.
” Τέρας έχεις γίνει πια! Σταμάτα να τρως.” ακούω από τους δικούς μου συνήθως.
Πλέον δεν με στεναχωρεί, το έχω συνηθίσει και απλά συνεχίζω να τρώω. Όμως στην πλατεία πληγώθηκα γιατί ήταν όλα τα παιδιά μπροστά. Δεν κρατήθηκα, λοιπόν και έκλαψα. Μετά τα πράγματα, βέβαια, έγιναν χειρότερα αφού με έδειχναν και γελούσαν πιο πολύ.
Αλλά εσύ δεν κατάλαβες τίποτα από όλα αυτά. Συζητούσες με τις άλλες μαμάδες.
Σε λένε Σοφία, Χαρά, Παναγιώτη.
Είσαι η μαμά της Δήμητρας.
Ξέρω, σε έχω δει, είσαι υπέροχη μαμά.
Στέλνεις κάθε μέρα την κόρη σου καλοχτενισμένη και καθαρή στο σχολείο. Της έχεις μάθει να μιλά ευγενικά, να με αποφεύγει με τακτ, να με παραγκονίζει με διακριτικότητα. Άλλωστε, δεν κάνω εγώ για παρέα της. Την στέλνεις Αγγλικά, Γαλλικά και πιάνο. Της έχεις μάθει να λέει “ευχαριστώ” και “παρακαλώ” πάντα όμως και μόνο στους όμοιούς της. Στους “κατώτερούς” της ας μην λέει τίποτα. Ευτελή ποσά αυτοί.
Είσαι ο μπαμπάς του Αργύρη.
Ξέρω, σε έχω δει, είσαι απίθανος μπαμπάς.
Πας κάθε Τρίτη και Πέμπτη τον γιο σου στο κολυμβητήριο και τις Κυριακές παίζετε μαζί ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Ασχολείσαι μαζί του συνεχώς και είναι καλός μαθητής.
Φέρνει καλούς βαθμούς. Είσαι περήφανος γι΄αυτόν. Και αν κάποιες φορές είναι σκληρός και προσβλητικός μαζί μου, ε, δεν έγινε δα και τίποτα! Έτσι, άλλωστε, είναι οι άντρες!
Γονιέ, τώρα που συστήθηκα, που κατάλαβες ποιος είμαι, που έμαθες ποια είμαι να σου πω κάτι;
Το ότι μορφώνεις το παιδί σου, το ότι το μαθαίνεις τους βασικούς κανόνες τρόπων και ευγένειας δεν σημαίνει αυτομάτως ότι του δίνεις την κατάλληλη παιδεία.
Το ότι το έχεις καθαρό, περιποιημένο, ασφαλές και ότι φροντίζεις για τις πρακτικές του ανάγκες δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψες με τις υποχρεώσεις σου απέναντί του.
Γονιέ, Ο Θεός σου εμπιστέυτηκε έναν άγγελο να τον αναστήσεις, να τον αναθρέψεις μα πάνω απ΄όλα να τον κάνεις καλό άνθρωπο.
Και – πίστεψέ με – καλό άνθρωπο δεν θα τον κάνουν μόνο τα ” ευχαριστώ “, τα ” παρακαλώ” και οι τυπικές, κρύες χειραψίες. Καλό άνθρωπο θα τον κάνει η αγάπη και η ενσυναίσθηση που δείχνει στους ανθρώπους και – δη – τους διαφορετικούς, τους ” παράξενους”, τους αποστασιοποιημένους, τους μη-αποδεκτούς.
Μάθε το, γονιέ, το παιδί σου να σέβεται την διαφορετικότητα, να μην τη φοβάται.
Ο φόβος για το κάθε τι διαφορετικό από εμάς, για το κάθε τι που δεν μας μοιάζει γεννάει αυτές τις ανεπίτρεπτες συμπεριφορές.
Γονιέ, ξεκίνα από τις λεπτομέρειες.
Παρακολούθησε στενά το παιδάκι σου. Τι τραγούδια ακούει, τι παρακολουθεί στο διαδύκτιο και στην τηλεόραση.
Πρόσεχε τις λέξεις που χρησιμοποιείς όταν του μιλάς, ακόμα και το ύφος σου όταν του απευθύνεσαι μιλώντας για τους ανθρώπους. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, να ξέρεις, σε σκανάρει, σε αντιγράφει. Γίνει το σωστό παράδειγμα γι΄αυτό. Είσαι ο καθρέφτης του. Τέλος μίλα του. Μίλα του πολύ. Μίλα του για αξίες, για τους ανθρώπους, πες του ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ότι θα πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα σε όλες τις μορφές της.
Γονιέ, μάθε το παιδάκι σου να με συμπονά μα να μη με λυπάται. Δε μπορείς να φανταστείς τι χαρά θα νοιώσω αν μου απλώσει το χέρι για να παίξουμε. Αν μου πει μια καλή κουβέντα.
Θα φτερουγίσει η καρδούλα μου από ευτυχία !
Γονιέ, δίδαξε στο παιδάκι σου να ” μπαίνει στα παπούτσια μου”, έτσι θα με νοιώσει, θα με καταλάβει και δεν θα με σνομπάρει, ούτε θα με περιγελάει, μα πρώτα από αυτό κάνε το εσύ!
Μπες εσύ ” στα παπούτσια μου “, θυμίσου την θλίψη που σε πλημμύριζε όταν κάποιος σε απέριπτε στην παιδική σου ηλικία ή ακόμα σκέψου πως θα ένοιωθε το παιδί σου αν ήταν στη θέση μου.
Ξέρεις, από τύχη δεν είναι.
Αποδοχή, ενσυναίσθηση και αγάπη γονιέ!
Αυτά χρειάζονται μόνο και θα κάνεις και εμένα ευτυχισμένο.
Πες το και στις άλλες μαμάδες και στους άλλους μπαμπάδες να το μάθουν. Μπορεί και αυτοί να μην ήξεραν, να μην είχαν σκεφτεί όσα σου λέω.
Είχα διαβάσει κάποτε σε ένα βιβλίο ότι η αδιαφορία είναι μία μορφή μίσους. Μην αδιαφορείς για μένα, γονιέ, είμαι και εγώ πλάσμα Του Θεού.
Θα μπορούσα να είμαι δικό σου παιδί. Είμαι δικό σου παιδί. Άλλωστε λένε ότι από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός όλα τα παιδιά του κόσμου είναι παιδιά σου.
Τι λες;
Τώρα που ξέρεις, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς θα αλλάξεις;
Θα γίνεις εσύ η αφετηρία ώστε να αλλάξει ο κόσμος μου προς το καλύτερο;
Θα με αγαπήσεις αν με γνωρίσεις και εσύ και το παιδάκι σου.
Απλά δώστε μου μία ευκαιρία.
” Έχε το νου σου στο παιδί. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα “. Αυτό θυμίσου. Θυμίσου να μην μου στερήσεις την ελπίδα.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
