Να έχεις το κεφάλι ψηλά συνέχεια και να θυμάσαι ότι είσαι πιο μαμά, από κάποιες γυναίκες που λέγονται μάνες επειδή έφεραν στον κόσμο ένα παιδί με τη γέννηση.
Μπορώ να φανταστώ την λαχτάρα σου κάθε μήνα,αλλά και την απογοήτευση μετά, όταν για μια ακόμα φορά το όνειρο ναυάγησε.Τα βλέμματα της αποδοκιμασίας από το κατά τ’ άλλα οικογενειακό περιβάλλον σου,όταν σε ρώταγαν “άντε ακόμα το παιδί;”
Πόσο δύναμη έδειξε εκείνη την ημέρα όταν αποφάσισες να σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω από φθηνές δικαιολογίες πως είναι νωρίς ακόμα, θα γίνει και αυτό και παραδέχτηκες πως η φύση,αποφάσισε εσύ να μη περάσεις αυτό το δώρο.
Εκεί κατάλαβες. Το ένιωσες στο πετσί σου,πως ούτε αδύναμη είσαι, ούτε παιδί ενός κατώτερο Θεού. Τότε είδες μπροστά σου το μέλλον. Ένα μέλλον ενός παιδιού που θα είχε την τύχη να νιώσει την στοργική αγκαλιά της μάνας.Όχι αυτηνής που απλά το έφερε στον κόσμο και το παράτησε αισχρά και απροκάλυπτα. Αλλά τη δική σου.
Πλέον όταν θυμάσαι τι αγώνα έκανες για να τα καταφέρεις, πόσο τρέξιμο, τι γραφειοκρατία. Τι κυνισμό.. Και εσύ απλά αναρωτιόσουν γιατί η αγάπη δεν είναι αρκετή.
Κάθε βράδυ τώρα πια όταν φιλάς αυτό το μικρό κεφαλάκι για καληνύχτα και του ψιθυρίζεις πως θα το κάνεις τόσο δυνατό να μπορεί να φτάσει στο φεγγάρι, αλλά θα είσαι εξίσου περήφανη αν τα καταφέρει έστω και μέχρι τα αστέρια, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να θυμάται τις αμέτρητες φορές που κάποιοι σου είπαν, πως δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο, να μεγαλώσουν ένα ξένο παιδί.
Χαμογέλα γιατί ξέρεις πως δεν υπάρχουν ξένα παιδιά. ΠΑΙΔΙΑ σκέτο λέγονται και έχουν δικαίωμα στην ευτυχία. Άλλωστε ο σκοπός της ζωής σου,είναι αυτό το παιδί και αν έχεις τη δύναμη,ακόμα ένα. Όσα μπορεί να χωρέσει αυτή η τεράστια ζεστή αγκαλιά σου μανούλα.
Αυτός λοιπόν είναι ο σκοπός σου και το ξέρεις καλά.Και κάθε φορά που μια από αυτές, ξέρεις τις “μάνες” σε ρωτήσει αν σε πονάει που δεν έκανες δικά σου παιδιά,χαμογέλασε και φύγε. Σε περιμένει το παιδί σου.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
