Ξεκίνησε να βρέχει. Απαλά και ρυθμικά στην αρχή
Η μπόρα είχε μόλις κοπάσει. Το τοπίο θύμιζε έντονα ρημαδιό με τις ταμπέλες των μικρών καφέ και τις καρέκλες τους ξεσπιτωμένες. Δεν τα κατάφεραν να αντισταθούν στη δίνη του ανέμου που πέρασε φουριόζος από της πόλης την καρδιά. Στο πλακόστρωτο γυάλιζαν λιμνούλες από βροχόνερο που λειτουργούσαν σαν καθρέφτες αν είχε κανείς την περιέργεια να δει το είδωλό του, από τα βρεγμένα του παπούτσια μέχρι και το παγωμένο του κεφάλι.
Ο Κωστής κατέβηκε με νωχελικές κινήσεις από το ταξί. Έδωσε στον οδηγό το αντίτιμο και πήρε το σακ βουαγιαζ από το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου.
Στάθηκε μπροστά από το μικρό ξενοδοχείο που θα τον φιλοξενούσε για τις λιγοστές μέρες της διαμονής του στη μικρή γραφική πόλη. Η κράτηση έγινε από το διαδίκτυο, με το πάτημα μερικών πλήκτρων στον υπολογιστή και με την εισαγωγή των ψηφίων που φιγούραραν στο πίσω μέρος της πιστωτικής. Είναι απίστευτο το πόσο έχει η προχωρήσει η τεχνολογία, σκέφτηκε. Τί δυνατότητες έχει πια ο άνθρωπος σήμερα μόνο με το πάτημα μερικών κουμπιών.
Το ξενοδοχείο έμοιαζε όπως ακριβώς και στις φωτογραφίες. Αυτό ήταν καλό, δεν τον είχαν ξεγελάσει. Υπάρχει πάντοτε και αυτός ο κίνδυνος με την τεχνολογία. Δεν είναι μόνο ένα καλό κομμάτι!
Μπήκε στον προθάλαμο. Κουβαλούσε μια θλίψη μαζί με το σακ βουαγιαζ. Ήταν μια θλίψη που καθότανε αναπαυτικά στο μαύρο των ματιών του και τα έκανε ακόμα πιο περίεργα, πιο αινιγματικά. Μια θλίψη που ταίριαζε τόσο πολύ με του ουρανού τα σκούρα χρώματα αλλά και με τα σύννεφα που έμοιαζαν και πάλι έτοιμα για βροχή.
Πλησίασε στο μικρό φιλόξενο δωματιάκι της ρεσεψιόν και ακούμπησε την αποσκευή του στο πάτωμα. Η θλίψη του έμοιασε να ξαφνιάζεται ευχάριστα όταν το βλέμμα του σκάλωσε σε μια αέρινη γυναικεία σιλουέτα. Χάθηκε μέσα στο βαθύ γαλάζιο των ματιών της. Ξεχάστηκε μέσα στο μπλε τους. Βυθίστηκε εκεί μέσα και ας ήξερε καλό κολύμπι. Δεν θα έκανε καμία απολύτως προσπάθεια να σωθεί. Αυτό ήταν σίγουρο.
Ποίος τόλμησε να τα βάλει άλλωστε με τον έρωτα και βγήκε ποτέ κερδισμένος ;
Ξεκίνησε να βρέχει. Απαλά και ρυθμικά στην αρχή…
Όπως είθισται να ξεκινάνε οι έρωτες.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
