Έρχονται Χριστούγεννα.. Πού να ‘σαι;
Αλήτισσα όμως αυτή η νύχτα!
Ξεβράζει φαντάσματα από τα έγκατα της.
Φαντάσματα, που νόμιζες πως τα ‘χες θάψει βαθιά και δεν περίμενες να επιστρέψουν και να αρχίσουν πάλι να χορεύουν ξεδιάντροπα γύρω σου.
Σαββατόβραδο..
Μια βόλτα στην πόλη ήταν αρκετή..
Στην πόλη που ντύθηκε τα γιορτινά της και περιμένει την αναγέννηση.
Στην πόλη που δεν είσαι πουθενά..
Τα αστέρια κατεβήκανε, θαρρείς, από τον ουρανό και σκάλωσαν στα μπαλκόνια, παρέα με ηλεκτρικές, φωτεινές βροχές.
Δέντρα μικρά και μεγάλα, αληθινά και ψεύτικα, μέσα από τις τζαμαρίες των σπιτιών μα και παντού ολόγυρα, φορτωμένα φως και χρώματα, αντανακλούν τη λάμψη τους στους παγωμένους δρόμους.
Τόση ομορφιά!
Μα εσύ πουθενά..
Έρχονται Χριστούγεννα!
Για άλλη μια φορά.
Μελωδίες γνώριμες, γιορτινές χαϊδεύουν τα αυτιά σου, προκαλούν ευφορία, φέρνουν χαμόγελα.
Όλων η όψη αλλάζει, έστω και περιστασιακά.. έστω και επιφανειακά..
Για λίγο ξεγελιέται η ψυχή, πως ίσως υπάρχει ελπίδα να ομορφύνει κάποτε αυτός ο κόσμος.
Ίσως..
Που να γυρνάς;
Χαμογελάς άραγε;
Ναι..
Έρχονται Χριστούγεννα!
Τα παιδιά χαρούμενα περιμένουν.
Περιμένουν με γλυκιά αγωνία να πάρουν δώρα, να δουν τον Αϊ Βασίλη, να χιονίσει, να πουν τα κάλαντα, να φάνε μελομακάρονα και κουραμπιέδες, να κλείσουν τα σχολεία.
Όλοι περιμένουν τα Χριστούγεννα.
Όλοι πάντα κάτι περιμένουν..
Που να ‘σαι;
Με σκέφτεσαι άραγε καθόλου;
Θα περάσουν κι αυτά τα Χριστούγεννα.
Όπως κάθε φορά.
Όπως όλα που περνάνε..
Κι η πόλη θα μείνει πάλι ορφανή από φώτα και μουσικές.
Κι οι άνθρωποι θα σκύψουν πάλι το κεφάλι, θα προχωράνε βιαστικοί και δε θα χαμογελάνε.
Αφού τίποτα απ’ ό,τι περίμεναν δεν ήρθε τελικά.
Αφού όλα θα γίνουν και πάλι όπως πριν.
Σκοτεινά, σιωπηλά, ανέλπιδα..
Αφού ακόμα δε θα ‘χω πάρει μιαν απάντηση..
Ένιωσες, άραγε, ποτέ κάτι;
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
