Η συγγνώμη μετά από τη παρενόχληση

Τελείωσε το λύκειο σε νυχτερινό, βλέπεις δεν είχε την πολυτέλεια ούτε να προχωρήσει σε παραπάνω σπουδές. Ήξερε πως έπρεπε να πιάσει δουλειά για να μπορεί να τα φέρει βόλτα. Κάτι δουλειές του ποδαριού παράλληλα με τις σπουδές και τα 4 χρόνια πέρασαν με πολλή κούραση, πολύ άγχος, αλλά τα κατάφερε. Τώρα, με ένα ακόμα χαρτί στα χέρια της μπορούσε ίσως να βρει κάτι πιο σίγουρο, πιο σταθερό αφού και οι υποχρεώσεις μεγάλωναν.

Σεπτέμβριος 1993. Ένα τηλεφώνημα και μια πολύ χαρούμενη είδηση. Το πρώην αφεντικό της αδελφής της άνοιξε δική του επιχείρηση και ψάχνει άτομο για τις παραγγελίες και γραμματειακή υποστήριξη. Τον θυμόταν γιατί μικρούλα που ήταν πέρναγε πολλές ώρες στη δουλειά της αδελφής της για να μη μένει μόνη στο σπίτι. Το ραντεβού κλείστηκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ένα ωράριο που της επέτρεπε να βρει και λίγο χρόνο για εκείνη.

Τα πράγματα κυλούσαν τόσο ομαλά. Την αγάπησε τη δουλειά. Την έμαθε. Έφτασε σε σημείο να κρατά την επιχείρηση μόνη της. Συνέπεια. Φορές που ξεφόρτωνε κοντέινερ. Βάρη.Υπερβολικά για μια γυναίκα. Αντράκι την έλεγαν και άδικο δεν είχαν. Άλλωστε και η εμφάνιση της εκεί παρέπεμπε. Πάντα με μια αλογοουρά, τζιν και η μπλούζα μέχρι τα γόνατα. Το απαιτούσαν και οι συνθήκες άλλωστε. Είχε μια σχέση. Σε συμβίωση και κάποια στιγμή της ήρθε και η πρόταση να αρραβωνιάστει. Χαρά δεν πήρε, μη νομίζεις. Δεν το’ χε το πατροπαράδοτο. Το έκανε όμως.

Απρίλιος του 2010. Σε μια ταβέρνα της γειτονιάς μαζεύτηκαν όλοι να γιορτάσουν τα ευχάριστα. Η αλήθεια είναι πως θυμάται εκείνα τα χρόνια με περίσσια αγάπη. Είχε εκείνα που θα την έκαναν ευτυχισμένη. Την υγεία των ανθρώπων της, τη δουλειά που αγαπούσε, έναν άνθρωπο κοντά της. Όμορφες μέρες. Πηγαίνοντας για να κανονίσει την ώρα που θα βγει η τούρτα, ένιωσε ένα ελαφρύ άγγιγμα στη πλάτη. Ήταν το αφεντικό της.Έσκυψε και της είπε πως την ημέρα του γάμου της εκείνος θα τη συνόδευε στην εκκλησία. Πως την ήξερε από παιδάκι και ήξερε τι είχε περάσει. Ό,τι έβλεπε τον αγώνα της και θα ήταν εκεί για εκείνη ( αχ! αυτό το θα είμαι εδώ για σένα, κατάντησε το χειρότερο ψέμα τελικά σε βάθος χρόνου.)

Έκλαψε τόσο πολύ εκείνη την ώρα στην αγκαλιά του και η συμφωνία – ας πούμε αυτή τη λέξη – επισφραγίστηκε με ένα φιλί. “Περίεργο” σκέφτηκε “πολύ κοντά στο στόμα δεν ήταν;” Το άφησε να περάσει. Έτσι κι αλλιώς ημέρα χαράς ήταν. Όλοι είχαν πιει λίγο παραπάνω.

Ιούλιος 2011. Παραλαβή εμπορευμάτων. Ένα κοντέινερ. Κανονίστηκε τα πράγματα να πάνε αποθήκη. Ζέστη αφόρητη. Μέρα περίεργη. Είχε λήξει άδοξα και η σχέση, διάθεση περίεργη. Έδινε όμως τα πάντα στη δουλειά. Έτσι κι’ αλλιώς, εκεί ένιωθε στο σπίτι της ουσιαστικά.

Τέλος της παραλαβής. Έπρεπε τα πράγματα να μπουν στα ράφια. Εκείνη θα ανέβαινε στη σκάλα και το αφεντικό θα της έδινε τις κούτες. Αφόρητη κούραση και μια ζαλάδα. Σκέφτηκε λοιπόν να κατέβει για νερό. Θυμάται, κατεβαίνοντας ένα χέρι να της πιάνει τη μέση. Ένα στρίμωγμα στον τοίχο και μια καυτή ανάσα τόσο κολλητά στο πρόσωπο της. Μια φωνή. Δύο λέξεις. “Σε θέλω…” Θυμάται το χέρι της να φεύγει με δύναμη και να σκάει στο πρόσωπο αυτό. Στο πρόσωπο αυτό που της είπε, πως θα είναι εκεί για εκείνη. Στο πρόσωπο αυτό, που θα έπαιρνε τη θέση του πατέρα που δεν είχε ποτέ. Στη θέση του πατέρα που τότε μεθυσμένος τόλμησε και με θράσος την πλησίασε με σεξουαλικές ορέξεις.

Δεν θυμάται άλλο όμως. Μόνο ό,τι έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Τα παράτησε όλα και απλά έτρεξε. Μακρυά. Ένα τηλέφωνο στον λογιστή μόνο θυμάται, και να ζητάει να της ετοιμάσει τα χαρτιά της παραίτησης. Αυτό θυμάται. Θυμάται ανεπαίσθητα μετά από δύο μέρες όταν πήγε να υπογράψει τα χαρτιά, έναν άνθρωπο. Εκείνον, να την κοιτάει και να της λέει “συγγνώμη, δεν ξέρω πως το έκανα αυτό. Συγνώμη που σε πλήγωσα. Μείνε!” Στα λόγια και στο πρόσωπο όμως, είδε όλους όσους είχε εμπιστευτεί μέχρι τη στιγμή εκείνη και την πόνεσαν. Είδε ένα παρελθόν και ίσως και ένα μέλλον όλων αυτών που πιστεύουν πως ο υπάλληλος θεωρείται και παιχνίδι αναψυχής. Είδε πως θα αργήσει και ίσως να μην εμπιστευτεί ξανά. Είδε όμως και κάτι άλλο. Μια αξιοπρέπεια.Έναν άνθρωπο που ακόμα και τώρα θυμάται εκείνη τη γαμημένη μέρα που του έφερε τα πάνω – κάτω στη όμορφα τακτοποιημένη ζωή του. Τη συγνώμη του θυμάται. Όμως είναι η συγνώμη του δεύτερου “πατέρα” που δεν θα δεχτεί ποτέ. Ποτέ!

Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *