Ένα Χριστουγεννιάτικο στοίχημα
Την πιο παιδική πτυχή της προσωπικότητάς σου διεκδικούν οι τελευταίες μέρες του χρόνου, τα Χριστούγεννα. Μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη περίοδος για τον περισσότερο κόσμο. Για πολλούς είναι η ευκαιρία για λίγη ξεκούραση και λίγη ζεστασιά, για άλλους το άλλοθι για μια απόδραση που σχεδίαζαν ολόκληρο τον χρόνο και για άλλους ένα πρόσχημα για ακατάσχετα έξοδα και υπέρμετρο καταναλωτισμό.
Προσωπικά, είναι η πιο ευχάριστη περίοδος του χρόνου από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Λίγο τα πολύχρωμα φώτα που στόλιζαν την πόλη, λίγο το χρυσαφί που έντυνε τους δρόμους όταν νύχτωνε, λίγο η γεύση από τα γλυκά που άφθονα θα έβρισκα στοιβαγμένα σε κάποια πιατέλα στο σπίτι της γιαγιάς, τα τραγούδια των ημερών, τα κάλαντα, τα δώρα και τέλος οι οικογενειακές συναθροίσεις, ήταν κάποια από τα πράγματα που με έκαναν να εξιδανικεύσω αυτές τις μέρες από πολύ μικρός. Όταν μεγάλωσα δε λίγο και μπόρεσα να μοιραστώ αυτά τα ευχάριστα ερεθίσματα, τότε τα είχα όλα. Δε μου έλειπε τίποτα. Ευχόμουν αυτές οι μέρες να διαρκούσαν ολόκληρο το χρόνο.
Μεγαλώνοντας κι άλλο κατάλαβα πως τα πράγματα μπορεί να μην είναι πάντα τόσο ευχάριστα αυτές τις άγιες μέρες. Άλλες φορές κάποια οικογενειακή απώλεια που θα μίκραινε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, αργότερα το καμπανάκι της εξεταστικής περιόδου που χτυπούσε από τη δεύτερη κιόλας ημέρα του χρόνου και αργότερα το θέμα της δουλειάς και της επαγγελματικής αποκατάστασης το οποίο είχε πια μπει σε πρώτη μοίρα, κουτσούρευαν τα εκ των ημερών πολλαπλασιασμένα συναισθήματα και δε με άφηναν να ζήσω αυτές τις μέρες όπως εγώ ήθελα.
Ξεκίνησα λοιπόν να θέτω τις δικές μου προδιαγραφές στην προσπάθειά μου να καθορίσω τα τέλεια Χριστούγεννα. Έφτασα στο σημείο να συγκρίνω χρονιές με χρονιές, προσπαθώντας να ξεχωρίσω την καλύτερη μήπως κι έτσι κατέληγα στο τι την είχε κάνει τόσο ιδιαίτερη στο παιδικό μου το μυαλό. Κάπου εκεί κατάλαβα πως τα τέλεια Χριστούγεννα δεν υπήρχαν. Πράγματα που τη μια χρονιά θεωρούσα δεδομένα την άλλη έλειπαν και πύργοι που κατάφερνα με κάποιο τρόπο να ρίξω άνοιγαν δρόμο σε νέες ανάγκες. Αυτή μου η επιμονή να ζήσω με πάθος τις γιορτές μετέθετε ουσιαστικά την επίτευξη του στόχου μου για την επόμενη χρονιά.
Τα Χριστούγεννα λοιπόν είναι άλλη μια μικρογραφία της ζωής και της αντιμετώπισής της από τον άνθρωπο. Η διαφορά τους από τις υπόλοιπες ημέρες είναι πως το πνεύμα των εορτών μας υπενθυμίζει την ανάγκη να δραπετεύσουμε από τη δίνη των υποχρεώσεων και να αφεθούμε για λίγο στο κλίμα τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι απαραίτητο κάθε περίοδος του χρόνου να σηματοδοτεί και κάτι προκειμένου να τη βιώσουμε. Το να ζήσουμε την κάθε στιγμή θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα όλων μας εκ των πραγμάτων και οτιδήποτε άλλο να μπαίνει αυτόματα σε δεύτερη μοίρα.
Προβλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, για άλλους σοβαρότερα και για άλλους λιγότερο σοβαρά. Ο τρόπος αντίληψης και αντιμετώπισης τους όμως, έχει άμεση σχέση με την αντίληψη και την αντιμετώπιση της ίδιας της ζωής. Δεδομένου επομένως ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, λέω να θεωρήσω τα φετινά Χριστούγεννα αφετηρία για ένα καλύτερο αύριο. Δε γνωρίζω το κατά πόσο είναι εφικτό, δεν ξέρω καν αν έχω πιθανότητες να το πετύχω, λέω όμως να το προσπαθήσω.
Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές με υγεία και ευτυχία! Εύχομαι ολόψυχα, αυτές οι άγιες μέρες να αποτυπώσουν και πάλι το ξεχασμένο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων και να αναστήσουν το παιδί στις πληγωμένες τους καρδιές. Κάθε προηγούμενα Χριστούγεννα να σηματοδοτούν ένα κερδισμένο στοίχημα για τα επόμενα, κι αυτά με τη σειρά τους να αποτελούν το κίνητρο για ένα νέο στόχο και μια καινούργια ευχή! Να είστε όλοι καλά!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
