Από χτες κάνω τον απολογισμό μου..
Και ξέρεις τι βλέπω φίλε μου;
Ότι για όλα φταίω εγώ!!
Αφού βλέπω και κάνω πως δε βλέπω!
Αφού ακούω και κάνω πως δεν ακούω!
Αφού καταλαβαίνω και κάνω πως δεν καταλαβαίνω!
Αφού τελικά επιλέγω πάντα την πλάνη και χάνω κάθε μπούσουλα στο σαπισμένο σκαρί της ζωής μου!
Θα ήθελα ρε..
για μια γαμημένη φορά..
για μια μόνο γαμημένη φορά, να έδινα την απαιτούμενη σημασία στο ένστικτο μου και να ακολουθούσα τις συμβουλές του!
Κι ας μη με βόλευαν, ας μου τα χάλαγαν τη δεδομένη στιγμή..
Έφαγα τα μούτρα μου άπειρες φορές στη ζωή μου.
Απογειώθηκα και γκρεμοτσακίστηκα και πάλι από την αρχή..
Έχασα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου κι αυτό ηταν πάντα επώδυνο..
Με μίσησα και με ξαναγάπησα..
Με πόνταρα, με εξέθεσα σε κίνδυνο, με τραυμάτισα κι ύστερα με περιέθαλψα και πάλι..
Κι έμαθα δυο πράγματα από όλα αυτά..
Πρώτο και κυριότερο ότι η πιο βαρυσήμαντη, σε αξία, φωνή, που θα έπρεπε να ακούμε πάντα, είναι αυτή του ενστίκτου μας.
Γιατί είναι η βαθύτερη φωνή του εαυτού μας..
Είναι όλη μας η ζωή, καταγεγραμμένη στα περίπλοκα κανάλια του ασυνείδητου, χωρίς να λείπει ούτε μια ανυπόληπτη στιγμή της.
Κι ο εαυτός μας είναι ο μόνος που πραγματικά μας αγαπά ανιδιοτελώς, έστω κι αν δεν το πιστεύουμε και προσπαθεί ακατάπαυστα να μας στέλνει μηνύματα για να μας προστατεύσει, μέσω του ενστίκτου, της διαίσθησης..
Δουλεύει ασταμάτητα, αναλύει και φιλτράρει τα πάντα έξω από μας, βγάζει πορίσματα και μας στέλνει γρήγορα τα ραβασάκια..
Να μας προλάβει από την αυτοκαταστροφή..
Μα κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στο προφανές και σαν μωρά αφηνόμαστε στον επιπόλαιο εγωϊσμό μας!
Το δεύτερο που έμαθα είναι ότι τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα κι όποιος το είπε αυτό λάθεψε παταγωδώς!
Ειδάλλως, μια δυο τρεις, θα στρώναμε κάποτε τη ζωή μας, με γαλήνη και χαμόγελο..
1 Ιανουαρίου 2019..
Θα ευχηθώ καλή χρονιά με υγεία και αγάπη πάνω από όλα..
Αλλά να μάθουμε να ακούμε κι αυτή την έρμη τη φωνούλα, εκεί μέσα μας βαθιά, που ουρλιάζει να ακουστεί και εμείς πεισματικά τη φιμώνουμε!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
