Προσεχώς έρωτας
Θέλω τον έρωτα τρελό, αλήτικο. Αυτόν που κόβει ανάσες και ‘λύνει’ γόνατα. Δόσιμο ολοκληρωτικό, απόλυτη παράδοση. Αιχμαλωσία αισθήσεων, υποδούλωση μυαλού. Να ‘καίγεσαι’, να χάνεσαι, να λιώνεις, να ‘πεθαίνεις’.
Και την ίδια στιγμή να νιώθεις πώς γεννιέσαι ξανά, σαν τα νέα βλαστάρια σε καμένη γη. Πως ζεις κι αναπνέεις άλλον αέρα, σ’ άλλη τάχα ζωή.
Να μην είσαι εσύ, λες κι έχεις πετάξει κάπου ψηλά, αφήνοντας το σώμα ασάλευτο κουφάρι, σε χέρια που αρπάζουν λυσσαλέα ό,τι σε τρομάζει και το αφανίζουν, κλείνοντας γύρω σου καταφύγιο ασφαλές για τις Ερινύες που σε κυνηγούν.
Μάτια που καίνε, χείλη που διψούν, σώμα που πάλλεται βορά σ’ αβυσσαλέα πάθη. Αυτόν τον έρωτα θέλω, τον τρελό, τον αλήτη.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
