Πολλές φορές η επιτυχία είναι ένας δρόμος μοναχικός
Αν υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να κάνεις ποτέ στον εαυτό σου, είναι το να αναρωτηθείς αν τελικά έκανες όσα περνούσαν από το χέρι σου προκειμένου να μη χάσεις από τη ζωή σου κάποιον άλλοτε δικό σου άνθρωπο. Να αμφισβητήσεις δηλαδή την ίδια σου την αντίληψη παραποιώντας τα γεγονότα στην προσπάθειά σου να εξηγήσεις ανεξήγητες συμπεριφορές και αδικαιολόγητες απώλειες.
Δεν την αντέχουν όλοι οι άνθρωποι την εξέλιξη και την επιτυχία σου. Δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να δουν καλοπροαίρετα τη μεταξύ σας απόσταση να μεγαλώνει. Μια απόσταση που τις περισσότερες φορές υπάρχει μόνο στο θολωμένο τους μυαλό. Πολλοί καλοθελητές θα σκύψουν να σου δώσουν το χέρι τους όταν θα πέσεις, λίγοι όμως θα μείνουν να σε παρακολουθούν να σηκώνεσαι.
Δε θα σ’ το πουν, μα θα σ’ το δείξουν. Υπάρχουν κι αυτοί που έχουν την ανάγκη να σε βλέπουν κολλημένο σταθερά δίπλα τους. Εκείνοι που συνήθισαν να ενσαρκώνουν στο πρόσωπό σου τη δικαιολογία για όσα δεν έκαναν. Το μέτρο σύγκρισης με λίγα λόγια. Εκείνοι, που θα προφασιστούν ένα σωρό δικαιολογίες προκειμένου να μη χρειαστεί να σε κοιτάξουν στα μάτια, τη στιγμή που θα διαψεύδουν την κοσμοθεωρία τους μέσα απ’ τις ίδιες τους τις πράξεις.
Βίωσα την καθίζηση και την αναγέννηση πολλές φορές. Άκουσα λόγια και υποσχέσεις και τις είδα να καίγονται σφιχταγκαλιασμένες με παλιές φωτογραφίες κι ενθύμια ζωής. Φίμωσα βάναυσα τα συναισθήματα κάθε σταδίου και τα χάραξα επάνω μου με πυρωμένο σίδερο για να μην περάσουν στη λήθη. Σήμερα, μπορώ να σου πω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο φορτίο από το ξένο. Από το φορτίο αυτό που επωμίζεσαι καλοπροαίρετα γιατί κάποιοι δε βρήκαν ποτέ το κουράγιο να σταθούν απέναντι από τις όποιες τους επιλογές.
Μάθε λοιπόν να αποστασιοποιείσαι και να χαρίζεις χώρο και χρόνο στον εαυτό σου. Μόνο καλό θα σου κάνει. Μάθε να βλέπεις τα πράγματα απαλλαγμένος από τα συναισθήματα και τη φόρτιση της στιγμής και να κρίνεις ανάλογα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από το να επιφορτίζεσαι τις ευθύνες όσων έφυγαν χωρίς να βρουν το κουράγιο να σου εξηγηθούν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να γίνεσαι ο αποδέκτης της φυγοπονίας και της φυγομαχίας των δειλών.
Οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται διαρκείς και αμοιβαίες προσπάθειες για να διατηρηθούν. Μόνος σου, μόνο τον εαυτό σου θα καταφέρεις να χάσεις. Υπάρχει τόσος κόσμος εκεί έξω που λαχταρά μία αληθινή κουβέντα. Που θα έδινε τα πάντα για μια στιγμή ειλικρινούς επικοινωνίας. Χάρισέ την εκεί.
Οι άνθρωποι που φεύγουν χωρίς εξηγήσεις είναι καταδικασμένοι να θρέφονται βδελυγματικά από την αδυναμία του άλλου προκειμένου να συνεχίσουν να κλέβουν την παράσταση. Άφησέ τους λοιπόν φυλακισμένους στο μικρόκοσμό της ανυπαρξίας τους και μην αναλώνεσαι. Δεν τους έμαθε ποτέ κανείς, ότι για να καταφέρουν να υπάρξουν ειλικρινείς με τον οποιονδήποτε, θα πρέπει πρώτα να έχουν υπάρξει ειλικρινείς με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
