Κι’ όταν ξαναβρεθούμε σε κάποιο κρυφό καλοκαιρινό ακρογιάλι, την ώρα που το δειλινό παραδίνεται στο σκοτάδι. Απολογητική η μετάνοια μιας ατυχίας και βασανιστικά επίπονη και περίπλοκη η ερμηνεία του για πάντα μαζί, για χάριν μιας παλιάς και αποτυχημένης συνεύρεσης.
Γιατί τάχα; Διστακτικά τα λόγια εκφράζονται στη νύχτα. Δύο άπατα βλέμματα συναντιούνται. Βυθισμένα, πνίγονται στην αντανάκλαση μιας κόκκινης φεγγαράδας. Και δυο ζευγάρια άγλυκα χείλη, αποκομμένα από τη πίκρα της στέρησης ενός φιλιού.
Και προσπαθούμε μάταια να ταυτιστούν. Να ξαναθυμηθούν. Να συναρμολογήσουν, σε πείσμα των καιρών τα σπασμένα τους ποιήματα!
Κωνσταντίνος Τσατσομοίρος
