Σκιές από ψυχές τούτου του κόσμου, να ανεβαίνουν ανηφόρες, ανήμπορες, που τελειωμό δεν έχουν. Αδύναμες φιγούρες σε έναν κόσμο διχασμένο, παράλογο μέσα στην λογική του. Την μέρα κρύβονται απ’ το φως, υπάρχουν στα σκοτάδια. Άλογα αφηνιασμένα οι σκέψεις τους, παράλογα φτιαγμένες. Παράλογα για τους πολλούς. Για ελάχιστους λογικές κι υπαρξιακά ανεκτές σε μιαν μικρή γωνίτσα.
Κάποτε, σκόρπισαν φως, σαν λαμπερές πυγολαμπίδες. Έπειτα τρόμαξαν απ’ την τροχιά του Σήμερα. Κλείστηκαν, σιώπησαν. Απομακρύνθηκαν για λύτρωση κι αρμονία. Σκιές περιπλανόμενες σε δύο κόσμους ανάμεσα. Στου λογικού και στου φανταστικού. Προτίμηση; Το φανταστικό! Το άκακο κι ευλογημένο θαύμα της νηνεμίας μετά την φουρτουνιασμένη τους ψυχή.
Χλευάζονται, κατηγορούνται. Είναι μιάσματα και ξυπνούν καλά κρυμμένες ασυνείδητες συνειδήσεις. Ταράζουν ουτοπικές στιγμές κι άσκοπες ζωές. Καταραμένες να είναι μόνες, μέσα στον όχλο και παρατεταμένες.
Δεν τις χρειάζεται κάνεις. Διαταράσσουν κάλπικες ζωές και δίχως όνειρα βράδια Δεν τις ανέχεται κάνεις. Παρείσακτες κι ενοχλητικά υπάρχουσες. Σε έναν κόσμο “τάχα και δήθεν”.Σε μια γειτονιά του πλανήτη που μετρά μόνο η ύλη, ματαιοδοξία, έπαρση, εγωισμό και σάπια χαμόγελα. Χνώτα που μυρίζουν απόγνωση μα πλένονται καλά για να κρυφτεί η σαπίλα.
Ανύπαρκτες αισθήσεις πνιγμένες σε παραισθήσεις. Και αυτό το λογάμε πολιτισμό κι εξέλιξη. Σκιά θέλω να μείνω. Σκιά μοναχή μα αρμονικά ζώσα. Αντιδραστική κι αμετάκλητη!
Ειρηάννα Γιαλιτάκη
