Πέρασαν χρόνια. Μιλάμε για πάρα πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια 17. Και… ακόμη θυμάμαι εκείνη τη σχέση. “Ε, πώς να την ξεχάσω, ντε;” λέω συχνά στον εαυτό μου όταν τη σκέφτομαι κατά καιρούς. Όχι τόσο συχνά, το ομολογώ, τώρα πια. Πραγματικά όμως θυμάμαι τα πάντα. Ακόμη και τις λεπτομέρειες.
Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ, σε ένα παραλιακό club, όπου γιορτάζαμε την ορκωμοσία της κολλητής συμφοιτήτριάς μου. Τον είχα γνωρίσει κάποιες εβδομάδες πιο πριν, μου άρεσε πολύ και με τίποτα δεν περίμενα ότι τα αισθήματα ήταν… αμοιβαία! Εκείνο το βράδυ λοιπόν κάθισε δίπλα μου στο τραπέζι και γενικώς με γυρόφερνε. Μου μιλούσε, μου γελούσε, ώσπου κάποια στιγμή μου το ξεφούρνισε: «Θέλεις να γίνουμε ζευγάρι;» με ρώτησε. Νταμπλάς εγώ! «Ε; Εεεεεε ναι!» του απάντησα. Και από τότε ήμασταν «μαζί»!
Οι πρώτοι μήνες ήταν θυελλώδεις. Πολύς έρωτας μαζί και ένα αίσθημα τρόμου και φόβου από την πλευρά μου. Πρώτη φορά βίωνα κάτι τέτοιο. Έτρεμα και φοβόμουν τα συναισθήματα μου! Ήταν “too much” για εμένα. Μέχρι τότε κάτι τέτοια τα κορόιδευα. Είχα μάθει πάντα να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου.
Ακολούθησαν κάποιοι μήνες συγκατοίκησης. Ουσιαστικά, ταξιδιών, εκδρομών και φουλ έρωτα! Ζούσαμε μέσα σε ένα ολόδικό μας πολύχρωμο σύννεφο. Μέχρι την ώρα που πήρε το πτυχίο του. Εκεί ήταν που άλλαξαν όλα. Δεν μιλούσαμε πια για πολύχρωμο σύννεφο αλλά για ένα γκρίζο σύννεφο γεμάτο αστραπές, βροντές και παγωμένο χιόνι. Είχα αρκετά μαθήματα ακόμη να περάσω για να πάρω το πτυχίο μου. Επομένως, εγώ αφιερώθηκα στο διάβασμα ενώ αυτός στο λαμπρό μέλλον του.
Άρχισε την γκρίνια. Ούτε πεθερά τέτοια γκρίνια. Όλα του έφταιγαν σε εμένα και τίποτα δεν του άρεσε. «Φαίνεσαι όλη την ημέρα κουρασμένη», «δε φοράς ρούχα με όμορφα χρώματα» και πολλά άλλα πολύ σκληρά λόγια που ούτε θέλω να τα θυμάμαι. «Πτυχίο προσπαθώ να πάρω αγαπητέ μου, όχι να κατακτήσω την πρώτη θέση στο «top model».» Τέλος πάντων. Με είχε καταβάλει πολύ συναισθηματικά η κατάσταση αλλά έκανα υπομονή γιατί τον αγαπούσα πολύ. Έτσι πίστευα!
Ώσπου ένα βράδυ μου στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό όπου μου έλεγε το εξής: «ζω έναν εφιάλτη μαζί σου». Εγώ μέχρι τότε Παναγίτσα στο μεταξύ. Ακόμη το θυμάμαι! Όταν πήρα το μήνυμα, αντί να συγχυστώ (με τίποτα δεν το περίμενα αυτό από τον εαυτό μου) χάρηκα τόσο, μα τόσο πολύ! «Τότε να χωρίσουμε!» του είπα. Δεν απάντησε. Μου τηλεφωνούσε μετά επανειλημμένα αλλά αντιμετώπιζε τοίχο. Πιο εύκολο και χαρούμενο χωρισμό δεν είχα βιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Όπως επίσης και πιο έντονο συναίσθημα έρωτα.
Τελικά όμως αυτό που αποκόμισα ως μάθημα από αυτή τη σχέση είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να προκαθορίσει το τι βιώνεις στη ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζούμε κάτι πολύ όμορφο και να αισθανόμαστε χαρούμενοι και ασφαλείς, ωστόσο η διάρκεια και η κατάληξη να είναι εντελώς ανατρεπτική και να μας αφήσει στην κυριολεξία…«άφωνους».
Ζωή Δελιακίδου
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
