Πάθος σε νόμιζα να πιστέψω και να αλλάξω την μοναξιά μου τα βραδιά.
Ψέμα είσαι.Προτιμάς μια ζωή σίγουρη που μυρίζει α άρωμα και ακριβή δαντέλα.
Δίπλα σου συνέχεια και δεν με είδες ποτέ.Ακόμα και που στρέφεις το βλέμμα σου πάνω μου,άλλη κοιτάς.Δυο κόσμοι που συναντήθηκαν τυχαία.Και ποτέ δεν θα σμίξουν. Κουράστηκα να προσπαθώ κάθε μέρα, να σε κάνω να δεις. Δεν είναι εύκολο.Σε ραίνω κάθε μέρα με το κόκκινο χρώμα του πάθους.
Του πάθους μου για σένα.
Όταν σε είδα, ήξερα πως πια είναι αργά. Δεν υπάρχει γυρισμός, δεν θέλω σχέδιο διαφυγής.
Μα πως άλλωστε.
Τα μάτια σου κάρφωσαν την ψυχή μου στο πάτωμα. Κι όμως ακόμα και έτσι. Δέν με βλέπεις.
Μάτια μαύρα σαν τη νύχτα, κάρβουνα αναμμένα.Κάθε μικρή φλέβα μέσα τους έχω αποτυπώσει.
Καθρεφτίζονται τόσα.Άλλοτε βροχές που κρύβεις, άλλοτε δάκρυα που δεν αφήνεις να κυλήσουν.
Δες με.Μη με κοιτάς απλά. Με πονάει αυτό δεν βλέπεις;
Θα βάλω την ψυχή μου ασπίδα, να εμποδίσω τα μαχαίρια που θέλουν να σε χτυπήσουν.
Εμπιστεύσουμε με,μα δώσε μου διάολε και εσύ κάτι να γκρεμίσει τις αμφιβολίες μου.
Κάποια στιγμή στο είπα
“Θα σε αγαπήσω πολύ, μα δεν θα αγαπηθώ.”
Δηλητήριο στην ψυχή μου θα μείνει αυτό..
Κοίτα με,δίπλα σου, εδώ είμαι και σκέφτομαι, σε πόσα λάθος πράγματα, ψάχνεις την ευτυχία.
Δεν έχω πολλά και τι σημαίνει άραγε; Έτσι τελικά αγαπιέται ο κόσμος;
Με το πόσο φουσκωτό πορτοφόλι κουβαλά; Αυτό ζητάς; Δεν έχω πολλά.
Το πάθος και την αλήθεια των συναισθημάτων και μια απέραντη αγάπη να σου προσφέρω που θα χτίζει γέφυρα στα ποτάμια της λύπης σου.
Θέλω να σε βλέπω γελαστό.Κοστίζει αυτό; Τιμολογειται;
Αν κοίταζες λίγο δίπλα σου, μια ψυχή που λιώνει θα αντίκριζες.
Τι σου έλειψε; Και τι σου τάζουν τελικά;
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
