– Σήμερα ξύπνησα με τρομερούς πόνους στο κεφάλι μου. Δεν της είπα κάτι όμως. Την έχω στεναχωρήσει και ταλαιπωρήσει αρκετά. Προσπαθεί να με παρηγορήσει και να με φροντίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δεν μπορώ να της δειξώ το πόσο την ευχαριστώ για αυτό. Είναι εκείνη που θα ακούσει τους πόνους μου το βράδυ και θα τρέξει να με φροντίσει, που θα της πω ότι πεινάω και θα μου φέρει κατευθείαν ζεστό φαγητό, που θα μου κάνει μπάνιο γιατί εγώ αδυνατώ να κάνω μόνος μου, που θα με πάει στο σχολείο και θα αφιερώσει ολη της την ημερά για να κάνω τα μαθήματα μου. Είναι εκείνη που θα κάνει τον κλόουν κάθε φορά που θα αισθανθώ απόγνωση για τον εαυτό μου. Είναι ο άνθρωπος που θα με θαυμάσει για το πιο μικρό μου κατόρθωμα και θα με δικαιολογήσει για την μεγαλύτερη μου ατασθαλία. Της έχω μιλήσει αρκετές φορές άσχημα. Σίγουρα τα λόγια μου την έχουν πληγώσει. Δεν το έκανα όμως από κακία. Προσπαθούσα να ξεσπάσω. Δεν μου είπε όμως, ποτέ τίποτα. Δεν μου έδειξε ποτέ το πόσο αδύναμη είναι. Φρόντιζε να είναι πάντα εκεί, δίπλα μου σαν βράχος και να περνάει μαζί μου όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Όταν έπεσαν τα πρώτα μου μαλλιά, χάρησε και εκείνη τα δικά της λέγοντας μου ΄με βάραιναν’ και κλείνοντας μου το μάτι. Χαμογέλασα. Είναι η πιο τρελή γυναίκα που έχω γνωρίσει. Στην πορεία, όταν μου έπεσαν τελείως πήγε και τα ξύρισε. Ξέρετε τι μου είπε; ‘Αισθάνομαι πιο προχωρημένη τώρα’. Το ήξερα ότι το έκανε για εμένα. Δεν της είπα τίποτα. Ακόμα και έτσι ήταν η ωραιότερη γυναίκα που πέρασε ποτέ από την ζωή μου. Κάθε πρωί με ξυπνούσε τραγουδώντας ισχυρίζοντας πως μία μέρα χωρίς μουσική και χαμόγελο είναι μία ανιαρή μέρα. Ακούμε μουσική στο φαγητό, στο μπάνιο, στο διάβασμα, στον ύπνο, όταν κάνει δουλειές. Μου τραγουδάει. Ίσως να μην έχει την καθηλωτική φωνή αλλά εμένα με πωρώνει. Είναι πολύ αστεία. Σε κάθε κατάσταση και δυσκολία που αντιμετωπίζουμε θα βρει την θετική της πλευρά. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει, κάτι θα σκαρφιστεί.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που θέλω να της πω. Να της φωνάξω. Μπορεί και πολλά να είναι παράπονα. Αν και δεν της αξίζει κανένα παράπονο, αλλά ξέρετε, τα παιδιά με τους ανθρώπους που αγαπάμε, είμαστε αρκετές φορές άδικα. Ίσως να ήθελα να σηκωθώ και να προσπαθήσω για μία φορά να την φροντίσω εγώ. Όχι για πολύ, γιατί ξέρω ότι αυτό είναι δύσκολο να το κάνω στην κατάσταση μου. Έστω για μία μέρα. Να γίνω ο πιστός της υπηρέτης, που θα της μαγειρέψει (και ας μην ξέρω, εκείνη θα το βρει υπέροχο), που θα της καθαρίσει το σπίτι (και ας το κάνω χειρότερο), που θα της τραγουδήσει εύθυμα (και ας φωνάζω), που θα την χτενίσει (και ας μην έχει μαλλιά να το κάνω πλέον), που θα της χαμογελάσει τόσο φωτεινά όσο χαμογελάει εκείνη σε όλους μας.
-Θα ήθελες να της πεις κάτι τώρα;
-Ναι! Σ’αγαπάω πολύ μαμά! Είσαι ο αγαπημένος μου ήρωας.
Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις απρόσωπες ηρωίδες που χαρίζουν καθημερινά τον εαυτό τους στα παιδάκια τους και ακόμα στέκονται ετοιμοπόλεμες στις προκλήσεις που θα ακολουθήσουν. Γιατί όλες οι μαμάδες αξίζουν ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ένα μεγάλο Σ’ΑΓΑΠΩ!
Μαρία Καραδημήτρη
