Το παραλήρημα ενός αθάνατου – Νύχτα

Ημερολόγιο,καταχώρηση: 35879, Ημερομηνία: 28-02-2019

Άλλη μια μέρα που έφτασε στο τέλος της. Ο ήλιος αποτραβιέται και χάνεται λίγο-λίγο πίσω από τα βουνά. Το σκοτάδι δεν χάνει ευκαιρία και ορμάει να κατασπαράξει τον κάποτε φωτεινό μας κόσμο. Στην αρχή κινείται αργά, περιμένει την ευκαιρία, περιμένει τον ήλιο να κρυφτεί και τότε αγριεύει.

Πλέον νύχτα, τα γνώριμα μέρη φαντάζουν άγνωστα και οι σκιές κυβερνούν τα πάντα.Τραγικό. Αυτές οι σκιές πριν από λίγες στιγμές σε χρησιμοποιούσαν σαν ασπίδα για να κρυφτούν από τον ήλιο και τώρα σε τρομάζουν.

Ο ύπνος μου διαφεύγει, προσπαθώ να τον πιάσω να τον ρωτήσω τι έφταιξε και γίναμε εχθροί, ποιος από τους δυο μας πέταξε την πρώτη πέτρα στο εύθραυστο γυαλί της σχέσης μας, όμως μάταια. Μετά από ώρες κυνηγητού με λυπάται,βλέπει πως δεν μπορώ να αντέξω άλλο και μου επιτρέπει να ξεκουράσω τα κουρασμένα μάτια μου. Σηκώνει το ταλαιπωρημένο μου κεφάλι και κάνει την αγκαλιά του μαξιλάρι.

Τώρα κοιμάμαι, τώρα μπορώ να ξεκουραστώ. Μπορώ να αφήσω το χθες πίσω και να κάνω χώρο για το αύριο. Δίνω την άδεια στο μυαλό μου να πετάξει τους παλιούς δίσκους και τις κασέτες των αναμνήσεων μου, δεν τα χρειάζομαι πλέον. Κάπου εκεί θαμμένο κάτω από τα συντρίμμια του εγώ μου βρίσκει ένα κουτί. Παλιό, χάρτινο και ταλαιπωρημένο. Όμως είναι καλά σφραγισμένο. Το περίεργο μυαλό μου ανοίγει προσεκτικά του κουτί, αν το πάρω χαμπάρι έχει έτοιμη την δικαιολογία, θα μου πει πως ήθελε να σιγουρευτεί πως δεν πετάω κάτι αξίας.

Μέσα στο κουτί φωτογραφίες από μια άλλη ζωή, από μια ζωή που ήταν γεμάτη χαμόγελα. Κάθε χαρούμενη εικόνα με φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην στιγμή που το μυαλό μου συνειδητοποιεί ότι γνωρίζει το πρόσωπο στην φωτογραφία. Ναι, σε θυμάται. Από τα βουρκωμένα μάτια του ένα δάκρυ ξεφεύγει, κυλάει απαλά στο μάγουλο του και αποχωρίζεται το πρόσωπο του για πάντα.

Είχε ορκιστεί ότι δεν θα έριχνε άλλα δάκρυα για σένα. Αυτός είναι και ο λόγος που στοίβαξε τα υπάρχοντα σου σε αυτό κουτί και το έκρυψε τόσο καλά. Όμως και απόψε, όπως και κάθε βράδυ, βρήκε τον τρόπο να σε θυμηθεί. Γιατί παρόλο που έφυγες εσύ, εγώ είμαι ακόμα εδώ.

Ξυπνάω και πάλι, η ώρα πέντε και μισή. Ο βουβός πόνος του μυαλού, ηχεί σαν κραυγή αγωνίας στα αυτιά μου. Τελικά τώρα το βλέπω, ο ύπνος προσπάθησε να με προστατέψει, ήξερε πως αν έκλεινα τα μάτια μου, μόνο πόνος με περίμενε. Όμως με είδε που κουράστηκα και ήξερε πως δεν μπορούσε να με εμποδίσει άλλο. Οπότε προσπάθησε να μαλακώσει τον πόνο μου με τα απαλά χάδια του. Εγώ ξύπνιος πλέον,μένω εκεί ακίνητος. Δεν φεύγω από την αγκαλιά του, για άλλο ένα βράδυ θα ακούσει την ιστορία μου και θα μου ψιθυρίσει λόγια παρηγοριάς.

Πριν καλά-καλά το καταλάβω ξημέρωσε πάλι, σώμα και μυαλό όσο κουρασμένα και εχθές. Όχι,ψέματα,σήμερα είναι ακόμα πιο ταλαιπωρημένα. Όμως ο χρόνος διάλεξε να μην με διεκδικήσει, με αφήνει εδώ να περιπλανιέμαι στις ερήμους του σήμερα μέχρι να γίνω και εγώ μια σκιά του εχθές.

https://www.youtube.com/watch?v=Z2xeaGFi2q0

Διαβάστε το επόμενο μέρος: http://metaximas.org/2019/03/14/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1/