Γιατί τελικά η μόνη μου καλή συνήθεια, ήσουν εσύ!
Ο φετινός Σεπτέμβρης δε θα θυμίζει κάποιον προηγούμενο και το ερχόμενο καλοκαίρι θα έχει μια γεύση πιο αλμυρή από κάθε άλλη φορά. Η προσμονή δε θα αντηχεί στον ήχο των κυμάτων και η δροσερή σκέψη του φθινοπώρου δε θα με ανακουφίζει από την ασφυκτική κουφόβραση.
Για κάποιον που συνήθισε να μεγαλώνει, που του έγινε βίωμα να χάνει δεδομένα και σταθερές, που έχει μάθει να συνηθίζει και να ξεσυνηθίζει πάραυτα· να ανακυκλώνει την προδιαγεγραμμένη τροχιά του χρόνου προσπαθώντας να πιαστεί από τις πιο απρόβλεπτες στιγμές του ώστε να μη βουλιάξει σε αυτόν, έχει μεγάλη σημασία το να θέτει τα δικά του σημεία αναφοράς στο καθημερινό του ταξίδι.
Το δικό μου σημείο αναφοράς λοιπόν ήσουν εσύ. Η συγκεκριμένη εκείνη ώρα της ημέρας που θα σε έβλεπα να ξεπροβάλεις από την εξώπορτα και να χαμογελάς. Η πρώτη σου αγκαλιά, τα πειράγματα σου, το μισάωρο εκείνο που θα θύμωνες μαζί μου και η τελευταία αγκαλιά για καληνύχτα. Εκείνη με την οποία θα με αποχαιρετούσες ανεξάρτητα από το τι είχε προηγηθεί. Ανεξάρτητα από το αν είχα εξαντλήσει την υπομονή σου για άλλη μια φορά και είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου να μη μου ξαναμιλήσεις.
Αυτές ήταν οι πιο αισιόδοξες και πιο νεανικές στιγμές του δικού μου εικοσιτετραώρου. Το γέλιο σου, η κόντρα μας, τα παράπονά σου. Τα προβλήματα εκείνα με τα οποία γελούσα κάθε φορά που διέκρινα στα μάτια σου τη χαμένη μου παιδικότητα. Κάθε φορά που ηχούσε στο γάργαρο γέλιο σου η ξεχασμένη μου ανεμελιά· μου έδιναν τη δύναμη να επιβληθώ στο χρόνο και να μην υποτάσσομαι σε αυτόν.
Φέτος, η γωνιά σου στο χώρο θα είναι άδεια και η πιο όμορφη ώρα της ημέρας μου κενή. Ο παγωμένος τούτος χειμώνας θα σε βρει να επαναπροσδιορίζεσαι σε κάποια ξένη γη, κι εμένα, λίγο μεγαλύτερο, να ψάχνω να βρω λόγους για να παραμείνω στη δική μου.
Με την εκκίνηση της επόμενης χρονιάς θα παλεύω για άλλη μια φορά με τη φθορά, την απώλεια και την απουσία, όσο εσύ θα χαράζεις και θα δρομολογείς νέα σχέδια και όνειρα ζωής. Θα σε παρακολουθώ από μακριά να επιτυγχάνεις, να μεγαλώνεις και να εξελίσσεσαι, κι ας ξέρω μέσα μου βαθιά, πως ανοίγοντας τα φτερά σου για να πετάξεις σε άλλα μέρη, πήρες μαζί σου τις πιο ξέγνοιαστες και τις πιο ελπιδοφόρες αναμνήσεις των τελευταίων μου χρόνων.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
