«Κάποια στιγμή τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά»
Ήρθες! Αναλαμπή στα σκοτάδια μου, βότσαλο που τάραξε τα νερά της λιμνώδους ζωής μου. Αναθάρρησα! Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ΄ρθει αυτή η στιγμή. Ν΄ ακούω ένα «γκλινγκ» στο κινητό και να ξυπνούν μεμιάς όλες μου οι αισθήσεις. Να λάμπουν τα μάτια, τα χείλη να γελούν και η καρδιά να χτυπά τόσο δυνατά, σαν να θέλει να βγει από το σώμα, να τρέξει να συναντήσει το ταίρι της.
Ήταν τα λόγια πολλά που ειπώθηκαν. Χάιδεψαν τ΄ αυτιά μου ακούγοντάς τα. Γέμισαν την ψυχή μου, που τα ρούφηξε όπως η άγονη, ξερή γη την απρόσμενη νεροποντή. Ιντριγκάρισαν το μυαλό μου, παίζοντας επικίνδυνα μαζί του. Κι ήταν άλλα τόσα, που κρύφτηκαν πίσω από αγκαλιές και φιλιά, που στοιβάχτηκαν σ΄ένα «σε θέλω», σ΄ένα «μου λείπεις.
Και τώρα, κοιτάζουμε κι οι δυο το ίδιο φεγγάρι, κάνουμε όνειρα κι ευχές για κάθε αστέρι που πέφτει. Μου κρατάς το χέρι και δε φοβάμαι, μ΄ αγκαλιάζεις και σκορπίζεις τα νέφη της μοναξιάς, σκουπίζεις τα δάκρυα, κάθε φορά που υγραίνουν τα μάτια μου. Υπάρχεις, είσαι εκεί, πάντα να είσαι!
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
