Ρουφιάνα απογοήτευση..
Με πόσα φαρμάκια ισοφαρίζεις την ζωή μου;
Τι άλλο θες από μένα;
Νομίζεις σε θέλω συνέχεια επισκέπτρια και εγώ να σου φτιάχνω καφέδες;
Ή νομίζεις ότι δεν έχω καταλάβει πως παραμονεύεις να μου την φέρεις, όταν δεν θα κοιτάω και θα είμαι ανέμελη;
Αφού εγώ είμαι ένας άνθρωπος που σε έχω κοιμίσει στον κόρφο μου τόσα βράδια, γιατί ρε άτιμη εσύ φεύγοντας, τραβάς την πόρτα; Άφησε την ελεύθερη αφού θα ξανάρθεις, το ξέρεις.
Εγώ πάντα σε περιμένω.
Κάθε φορά που γελάω δυνατά ξέρω πως θα πεταχτείς να μου πεις, κάνε ησυχία. Κάθε φορά που θα αγαπάω δυνατά, ξέρω ότι θα γράψεις το τέλος με τα δικά σου γράμματα. Και κάθε φορά που θα σκεφτώ να ζήσω πάλι έρχεσαι και μου βάζεις αναπνευστήρα στο στόμα.
Δική σου με θες το ξέρω.
Μα είναι που ακόμα δεν έχω παραιτηθεί να έρθω να κουρνιάσω πλάι σου.
Έχω κάτι όμορφα όνειρα κάνει και θέλω έτσι για το γαμώτο να σου πάω κόντρα. Μήπως μια φορά τα καταφέρω και σε απογοητεύσω εγώ πρώτη.
Πάμε πάλι;
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
