Τολμώ και δεν κάνω ξανά πίσω
Η λάμψη από το φως σου που κάνει την νύχτα μέρα, από ένα μακρινό πουθενά, άπιαστο αλλάζει καθώς με τυφλώνει. Μου παίρνει όλες τις μαύρες σκέψεις που είχα στο μυαλό μου και τις εξαφανίζει καθώς ντύνει τις νύχτες μου στα λευκά.
Μπορεί να με βρίσκει απροετοίμαστη για νέα βήματα το αύριο μα το φως της μέρας που θα έρθει ορμητικό θα με γοητεύσει. Θα γητεύει το χθες με ένα τρόπο μαγικό κάπως θα απαλύνει τις σκούρες μέρες τις ψυχής μου που είχανε βάλει σκοπό να με διαλύσουν.
Μπορεί να με φοβίζει η ένταση και η ορμή των νέων πραγμάτων που ανατρέπουν κάθε βατό σημείο της ζωής μου, έχω όμως πολύ δύναμη και πείσμα για να πολεμάω τα δύσκολα. Δεν κατεβάζω το κεφάλι ακόμη και όταν ξέρω ότι δεν θα τα καταφέρω.
Δεν θέλω να υποταχθώ στο φόβο για την αποτυχία που μπορεί να έρθει και ας με λυγίσει μια ακόμη ήττα. Το έκανα κάποτε λίγο η πολύ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τώρα τολμώ και δεν κάνω πίσω ούτε τρέχω να κρυφτώ.
Εσύ όπως και να έχει φώτισε το δρόμο μου και ντύσε με αρώματα το χάραμα που ζυγώνει. Για να μπορέσει να με οδηγήσει στον σωστό δρόμο η ευωδία που θα σκορπίζει.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
