Τα αρχικά μας
Έχεις αφήσει τα αρχικά μας αποτυπωμένα ανεξίτηλα σε εκείνο το παλιό παγκάκι στα κάστρα να μαρτυρούν την ανωριμότητα και την ξεροκεφαλιά σου. Δύο λέξεις που σηματοδότησαν μια εποχή ολόκληρη. Δύο ονόματα, στη θέα των οποίων αναπαράγονται αναμνήσεις, σχέδια και υποσχέσεις που ακόμα και ο καιρός αρνήθηκε να σβήσει. Αψευδείς μάρτυρες μιας μισοτελειωμένης ιστορίας, που δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με την αποτυχία και συνεχίζουν να ελπίζουν σε κάτι αόριστο.
Έχεις σφραγίσει τη γεύση του φιλιού σου σε εκείνο το μπουκάλι από χυμό ρόδι που ξέχασες την τελευταία φορά στο σπίτι μου. Αλήθεια, είτε το πιστεύεις είτε όχι, δεν το πέταξα ποτέ. Το άφησα να φιγουράρει εκεί, μαζί με τα υπόλοιπα άψυχα αντικείμενα και να δίνει μια αίσθηση ζεστασιάς και ζωντάνιας στο παγωμένο από τότε αυτό δωμάτιο.
Έχεις ξεχάσει μια γλυκιά μυρωδιά, που απελευθερώνεται κάθε φορά που το σκοτάδι πλημμυρίζει το χώρο και ποτίζει τα πάντα. Σαν ένα κρυφό μυστικό. Σαν κάποια αόρατη διεγερτική δύναμη, παγιδευμένη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, που στοιχειώνει τις νύχτες μου και με αγκαλιάζει τρυφερά. Αναπαράγει εικόνες και μνήμες στη θολωμένη οθόνη του μυαλού μου, και αποζητά τη λύτρωση για όλα εκείνα τα λάθη που φοβήθηκες να κάνεις.
Έχεις φυλακίσει το πιο ζωηρό μου χαμόγελο στην άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου. Το γέλιο μου εκείνο που ξέμεινε να περιμένει κάποια σου λέξη να ακουστεί. Μια σου κουβέντα, ένα σου χάδι, μια στιγμή ζωής από εκείνες που έδιναν χαρά κι ένταση στα απογεύματά μου. Να’ ξερες πόσο μου έλειψαν εκείνα μας τα απογεύματα… Οποιοδήποτε χτύπημα του τηλεφώνου μου από τότε, ηχεί σχεδόν αδιάφορα αφού δε θα σχηματίσει το όνομά σου στην οθόνη του κινητού.
Τέλος, έχεις αφήσει την ξεθωριασμένη παράσταση της τελευταίας σου αγκαλιάς να συντροφεύει τη σκέψη μου. Την ύστατη εκείνη κοινή μας στιγμή, λίγο πριν να βγεις από το αυτοκίνητό μου αποφασισμένη για ένα ταξίδι που δεν έβγαλε ποτέ πουθενά. Το οριστικό σου πέρασμα σε μια ζωή βιαστική, που σε οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην απελπισία και ακύρωσε κάθε μου διάθεση για ζωή και όνειρα.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
