Μ’ αρέσει πολύ η ώρα που ξημερώνει..
Δεν ξέρω γιατί, μα έχει θαρρείς μια γεύση από χρόνια παιδικά..
Αναδύει κάτι από λιβάνι σε εκκλησάκι ενός χωριού..
Μυρίζει λουλάκι από μπουγάδα στην αυλή..
Χαμογελά σα μαμά..
Μυρίζει μαμά..
Μ’ αρέσει πολύ η ώρα που ξημερώνει..
Ακόμα κι όταν δεν είναι στολισμένη με χρυσοπόρφυρα παραμυθένια χρώματα..
Ακόμα κι όταν δεν είμαι καλά κι όλα γύρω μου μοιάζουν να έχουν παραδοθεί στο αφιλόξενο σκοτάδι..
Έστω και θαμπή, ετούτη η ώρα, έχει πάντα μια γλύκα..
Μ’ αρέσει πολύ η ώρα που ξημερώνει..
Είναι η ώρα που το σώμα είναι ξεκούραστο, το μυαλό καθαρό κι η καρδιά νιώθει ένα περίεργο αναθάρρεμα..
Είναι η ώρα που κάποιος, εντός σου κρυμμένος θεός, πατά το θαυματουργό κουμπί της επανεκκίνησης..
Και σαν όλα ν’ αρχίζουν από την αρχή, σα να βλέπεις ξαφνικά ευκαιρίες που μέχρι πρότινος δεν έβλεπες, σα να ξεφυτρώνουν, από το πουθενά, λύσεις που λίγο πριν δεν μπορούσες να διανοηθείς..
Μ’ αρέσει πολύ η ώρα που ξημερώνει..
η ώρα που κουρνιάζει ανήμπορο το σκοτάδι στη γωνιά του..
η ώρα που η πόλη απλώνεται γαλήνια κάτω απ’ το μπαλκόνι μου
κι η αχνή θαλασσογραμμή πέρα στον ορίζοντα υφαίνει υποσχέσεις..
Μ’ αρέσει πολύ η ώρα που ξημερώνει..
Είναι η ώρα που νιώθω ότι μπορώ να ελπίζω ξανά..
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
