Τι λόγια να σου γράψω;
Απόψε,
που σα ζύγωσε η νυχτιά
και στα αχόρταγα σκοτάδια της με βούτηξε ξανά,
τι τάχα άλλο να σου πω;
Κι η θύμησή σου,
μισότρελο αερικό,
ήρθε μ’ ένα φιλί
κι όλες τις λέξεις μου θαρρείς,
ισόβια τις φυλάκισε.
Κι εγώ,
τι λόγια να σου γράψω τώρα πια,
που να μην έχουν χρώμα μαύρο του καημού
και να μη σέρνουνε στο διάβα τους οξείες ξεχασμένες;
Τι λόγια να σου γράψω,
αγαπημένε;
Που όλα τα ‘χουν κάνει δάκρυ στο χαρτί οι ποιητές.
Κι άλλα πολλά,
φωνές μελωδικές τα έχουν τραγουδήσει.
Και όσα λίγα μου αφήσανε κι εμένα,
τα γύρισα από δω και στα’ χω πει,
τα γύρισα από κει και στα’ χω γράψει.
Και μια και δυο και χίλιες δυο
κι άλλος δε μένει τρόπος.
Τι άλλο να σου γράψω, πες μου τι;
Που λέξη μου δεν άφησες ποτέ
να σου μαγέψει το μυαλό.
Που δάκρυ μου δε δέχτηκες ποτέ
να σου χαϊδέψει την ψυχή.
Που το φιλί μου έγινε ανάσα σου και μακριά την πήρες..
Και πάγωσαν τα χείλη στο ποτέ.
Και κόπηκε η καρδιά
και μια και δυο και χίλιες δυο
κι άλλο δεν έχει αίμα.
Τι άλλο να σου γράψω τώρα πια;
Που θέλω ακόμα τόσα να σου πω,
μα τέλεψαν οι λέξεις.
Σύμφωνα και φωνήεντα μαλώνουν στο μυαλό
και θέσεις όλο αλλάζουνε,
μήπως και φτιάξουν κάτι.
Μα άδικο κόπο κάνουνε.
Δεν έχει πια άλλο χαρτί,
μελάνι άλλο δεν έχει.
Μόνο μια λέξη τριγυρίζει πια εδώ κι εκεί,
φάντασμα στα ερείπια της ψυχής μου.
Κι είναι μια λέξη που ευωδιάζει γιασεμί.
Κι είναι μια λέξη που αντηχεί σαν άρπας ήχος.
Και είναι χάδι και ψίθυρος μαζί.
Κι είναι κραυγή και πόνος και πληγή.
Και είναι το όνομα σου.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
