Φυλακισμένος

Ξύπνησες και σήμερα, μα όλα μοιάζουν μουντά, βαρετά και άσκοπα. Είναι μια ακόμη συνηθισμένη μέρα. Σηκώθηκες από το σκληρό κρεβάτι σου, έκανες μπάνιο και ετοιμάστηκες για την δουλειά. Εκεί θα προσφέρεις μερικά ψεύτικα χαμόγελα και ίσα-ίσα θα ανταλλάξεις δυο προτάσεις.

Ξέχασες πόσο ελεύθερος ένιωθες μικρός, πως η ζωή φάνταζε ένα ατελείωτο παιχνίδι, ή μήπως έχασες σε αυτό το παιχνίδι και ζεις με τις συνέπειες των πράξεών σου; Θα σχολάσεις, θα γυρίσεις σπίτι και θα αποκοιμηθείς στο γωνιακό καναπέ μπροστά από την τηλεόραση. Έπειτα θα σηκωθείς θα πιεις τον καφέ σου και θα ξοδέψεις το χρόνο σου μπροστά από τον υπολογιστή ή την τηλεόραση σου.

Κάθε μέρα ίδια και απαράλλαχτη. Όλα μένουν στάσιμα και ο χρόνος έχει σταματήσει. Αυτό σκέφτεσαι, αυτό πιστεύεις και αυτό ζεις. Λυπάμαι, όμως θα χρειαστεί να γκρεμίσω το μικρό απατηλό κόσμο που έχεις χτίσει και να σου δείξω την αλήθεια.

Πιστεύεις πως ο χρόνος σταμάτησε και ζεις την ίδια μέρα σε επανάληψη, όμως τα μαλλιά σου άρχισαν να ασπρίζουν και νέες ρυτίδες εμφανίστηκαν στο πρόσωπο σου. Πως μεγάλωσες αν ο χρόνος έχει σταματήσει;
Περνάς τη μέρα σου μπροστά από ένα μαραφέτι και έχεις ξεχάσεις πως είναι να μιλάς με άλλον άνθρωπο, πως είναι να νιώθεις τον πόνο, μα και τη χαρά που νιώθεις όταν κάποιος σε παίρνει αγκαλιά και ψιθυρίζει «Κλάψε, μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ, δεν είσαι μόνος.».

Πας στη δουλειά σου και δε μιλάς σε κανέναν. Δεν μαθαίνεις πως αισθάνονται και δεν δίνεις την ευκαιρία στους άλλους να σε γνωρίσουν. Μπορεί να έχουν κάτι ενδιαφέρον να σου πουν, μπορεί ακόμα μέσα τους να κρύβεται ένας φίλος που χρειάζεσαι, μα τους βάφτισες όλους συνεργάτες.

Δυστυχώς έχτισες μόνος σου ένα κλουβί, μια στιβαρή μεταλλική κατασκευή που θα σε προστάτευε από την ασχήμια του κόσμου, μπήκες μέσα, το βρήκες άνετο και ασφαλές και πέταξες το κλειδί. Παγιδεύτηκες και δεν το έχεις καταλάβει, γιατί μαζί με τα άσχημα, εμπόδισες και τα όμορφα πράγματα της ζωής. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες τον ήλιο και ένιωσες την ζεστασιά του στο κορμί σου;

Θα σου πω ένα μυστικό, υπάρχει τρόπος να βγεις, δε χρειάζεται να φοβάσαι που έχασες το κλειδί, δεν το χρειάζεσαι. Πάνε στα κάγκελα και ακούμπα το κεφάλι σου. Αν δώσεις την ευκαιρία σε ανθρώπους να σε γνωρίσουν, θα ακούσεις μια φωνή. Φώναξε δυνατά, μέχρι να τρέξει να δει ότι είσαι φυλακισμένος, αν του δώσεις την ευκαιρία να σε γνωρίσει, θα παλέψει για σένα και θα σπάσει την πόρτα της μικρής σου φυλακής.
Θα είσαι και πάλι ελεύθερος! Μα για σένα που δεν κατάλαβες ακόμα θα το πω πιο απλά, πιο λαϊκά. Η ζωή είναι ένα ομαδικό παιχνίδι, δεν γίνεται να κερδίσεις μόνος. Χρειάζεσαι αυτούς που θα παλέψουν για σένα και θα σε ελευθερώσουν όταν νιώσεις φυλακισμένος.

Η ευτυχία και η συντροφιά δεν έχουν τιμή, δεν κοστίζουν τίποτα. Γιατί το να πεις καλημέρα και να χαμογελάσεις σε αυτούς που βρίσκονται γύρω σου δεν κοστίζει τίποτα.

Γιώργος Χατζηκυριάκου