Ποιος άραγε μπορεί να σ’ αγαπήσει έτσι όπως σ’ αγάπησα εγώ;

Γιατί δεν έρχεσαι;
 
Ποιός άνεμος κόντρα σε φυσά και δεν μπορείς  να φτάσεις ως εμένα; 
 
Ποιά καταιγίδα σου πετάει αστραπές και τρομαγμένος τις πόρτες σου σφραγίζεις;
 
Φυλακισμένο, ποιός φόβος σε κρατά, βαθιά μέσα στην άχαρη ερημιά σου;
 
 
Πού είσαι;
 
Σε ποιούς δρόμους πολύβοους βαδίζεις, μα εγώ να καμαρώσω τη θωριά σου δεν μπορώ;
 
Σε ποιό φιλί τη μοναξιά πας να τρομάξεις, σε ποιό κορμί να ξεγελάσεις τον καημό;
 
Με ποιούς ανθρώπους ξενυχτάς και πίνεις σε κρυστάλλινο ποτήρι το μαράζι; 
 
Σε ποιούς, πως όλα είναι καλά, με γέλια και αστεία υποκρίνεσαι;
 
 
Πώς νιώθεις;
 
Ποιοί εφιάλτες, ιδρωμένο, σε κάνουν να πετάγεσαι τις νύχτες;
 
Πόσοι άνθρωποι, απ’ αυτούς που λεν πως σ’ αγαπούν, είναι εκεί να σου κρατήσουνε το χέρι και τρυφερά να σου χαϊδέψουν τα μαλλιά σου, σαν πονάς;
 
Ποιός γαμημένος πυρετός, σαν αρρωσταίνεις, ζεματάει τα σωθικά σου; 
 
Τα παραμιλητά σου ποιός τάχα τα ακούει, ποιός να τα κατανοήσει προσπαθεί; 
 
 
Γιατί έφυγες;;
 
Ποιός τώρα θα διαβάζει τις σιωπές σου και τις κραυγές σου ποιός θα τις μερεύει στοργικά; 
 
Ποιός θα τολμάει της ψυχής σου να σπάει την κλειδαριά και με το “έτσι θέλω” να αγγίζει την κρυμμένη αρχοντιά της;
 
Ποιός το θυμό σου θα τρέχει ν’ αγκαλιάζει, σαν τα νεύρα σου απ’ το άδικο ξεσπάς; 
 
Ποιός, κρυφά σου, θα ευλογεί με προσευχές τον ίδιο τον αέρα που ανασαίνεις;
 
 
Πες μου λοιπόν! 
 
Τον νου σου ποιός θα τυρρανά, να τον κρατάει ζωντανό, με αλήθειες που δεν έμαθες ν’ ακούς μα και με λάθη που να συγχωρείς δεν ξέρεις; 
 
Ποιός τα δικά σου λάθη θα ανεχτεί, που η συγνώμη άγνωστη λέξη είναι για σε; 
 
Ποιός θα  σ’ αντέχει και ποιός ρε θα σ’ αγαπά, για όλα όσα είσαι και δεν είσαι; 
 
Ποιός θα κοπιάζει να κοιτά πίσω από αυτό που θες να δείχνεις ότι είσαι;
 
 
Πες μου λοιπόν!
 
Ποιός θα υπομένει;
 
Ποιός θα επιμένει;
 
Ποιός θα παραμένει; 
 
Πες μου, ρε! 
 
Ποιός;
 
Κατερίνα Πανταλέων

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *