Γιατί δεν έρχεσαι;
Ποιός άνεμος κόντρα σε φυσά και δεν μπορείς να φτάσεις ως εμένα;
Ποιά καταιγίδα σου πετάει αστραπές και τρομαγμένος τις πόρτες σου σφραγίζεις;
Φυλακισμένο, ποιός φόβος σε κρατά, βαθιά μέσα στην άχαρη ερημιά σου;
Πού είσαι;
Σε ποιούς δρόμους πολύβοους βαδίζεις, μα εγώ να καμαρώσω τη θωριά σου δεν μπορώ;
Σε ποιό φιλί τη μοναξιά πας να τρομάξεις, σε ποιό κορμί να ξεγελάσεις τον καημό;
Με ποιούς ανθρώπους ξενυχτάς και πίνεις σε κρυστάλλινο ποτήρι το μαράζι;
Σε ποιούς, πως όλα είναι καλά, με γέλια και αστεία υποκρίνεσαι;
Πώς νιώθεις;
Ποιοί εφιάλτες, ιδρωμένο, σε κάνουν να πετάγεσαι τις νύχτες;
Πόσοι άνθρωποι, απ’ αυτούς που λεν πως σ’ αγαπούν, είναι εκεί να σου κρατήσουνε το χέρι και τρυφερά να σου χαϊδέψουν τα μαλλιά σου, σαν πονάς;
Ποιός γαμημένος πυρετός, σαν αρρωσταίνεις, ζεματάει τα σωθικά σου;
Τα παραμιλητά σου ποιός τάχα τα ακούει, ποιός να τα κατανοήσει προσπαθεί;
Γιατί έφυγες;;
Ποιός τώρα θα διαβάζει τις σιωπές σου και τις κραυγές σου ποιός θα τις μερεύει στοργικά;
Ποιός θα τολμάει της ψυχής σου να σπάει την κλειδαριά και με το “έτσι θέλω” να αγγίζει την κρυμμένη αρχοντιά της;
Ποιός το θυμό σου θα τρέχει ν’ αγκαλιάζει, σαν τα νεύρα σου απ’ το άδικο ξεσπάς;
Ποιός, κρυφά σου, θα ευλογεί με προσευχές τον ίδιο τον αέρα που ανασαίνεις;
Πες μου λοιπόν!
Τον νου σου ποιός θα τυρρανά, να τον κρατάει ζωντανό, με αλήθειες που δεν έμαθες ν’ ακούς μα και με λάθη που να συγχωρείς δεν ξέρεις;
Ποιός τα δικά σου λάθη θα ανεχτεί, που η συγνώμη άγνωστη λέξη είναι για σε;
Ποιός θα σ’ αντέχει και ποιός ρε θα σ’ αγαπά, για όλα όσα είσαι και δεν είσαι;
Ποιός θα κοπιάζει να κοιτά πίσω από αυτό που θες να δείχνεις ότι είσαι;
Πες μου λοιπόν!
Ποιός θα υπομένει;
Ποιός θα επιμένει;
Ποιός θα παραμένει;
Πες μου, ρε!
Ποιός;
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
