Το καλό έχει πολλούς μπαμπάδες, αλλά το κακό κανέναν. Χαίρε γονίδιο ελληνικό.
Ελλάδα λοιπόν ώρα μηδέν. Ξέρεις πόσες φορές έχω αναρωτηθεί γιατί να κολλάμε σε αυτό το νούμερο ανά τους αιώνες διαχρονικά; Γιατί ενώ ο πολιτισμός μας και η ομορφιά της πατρίδας μας θα μπορούσε να μας ανυψώσει στο πιο λαμπρό βάθρο εμείς τραβάμε με φόρα προς το βυθό; Φυσικά δεν ζητώ από κανέναν να ενστερνιστεί αυτές τις απόψεις μου, απλά από τη πλευρά μου θα ήθελα να τις στηρίξω με τα επιχειρήματα μου. Ποια είναι αυτά θα μου πεις, όμως και εγώ θα στα βασίσω σε μια βόλτα σε κάποια γεγονότα της ιστορίας μας.
Πόσους εμφυλίους πολέμους μετράει η Ελλάδα ως επακόλουθο – σχεδόν πάντα – της αποχώρησης ξένων κατακτητικών δυνάμεων; Διότι εφόσον μας είχαν ταλαιπωρήσει η σκλαβιά, η πείνα, οι αρρώστιες και οι χιλιάδες θάνατοι, επιβαλλόταν η διεκδίκηση της δόξας του απελευθερωτή. Γιατί εσύ να είσαι καλύτερος από μένα; Εγώ οδήγησα στη νίκη.
Φυσικά όμως από την άλλη πλευρά σε περίπτωση ήττας, τα πράγματα άλλαζαν, κάτι το οποίο συνεχίζεται ως και σήμερα. Γιατί αν μας βρει η συμφορά, τα περήφανα χεράκια δείχνουν, αφροί βγαίνουν από τα στόματα και η φράση «δεν φταίω εγώ, εσύ φταις» λαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο εκατέρωθεν.
Τέλος, αν βρεθεί κανένας άνθρωπος να προσπαθήσει να βγάλει άκρη μαζί μας και ίσως βρε παιδί μου να μας βοηθήσει, τον φάγαμε. Μην εκνευρίζεσαι, ώπα, δεν πρόλαβα να σου εξηγήσω, άσε με να σου δώσω ένα παράδειγμα κατ’ εμέ, με ένα περιστατικό της ζωής του Ιωάννη Καποδίστρια. Αυτός λοιπόν ως ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας μέσα σε όσα είτε προσπάθησε να κάνει είτε κατάφερε να πραγματοποιήσει, έφερε και την πατάτα για να την προσφέρει στους Έλληνες. Μα αυτοί την θεώρησαν υποδεέστερη λόγω της χαμηλής τιμής της και την περιφρονούσαν. Έτσι κι εκείνος είπε να δοκιμάσει να τους παραπλανήσει μπας και αλλάξουν στάση. Την ασφάλισε λοιπόν βάζοντας ανθρώπους να τη φυλάνε, όχι για πολύ όμως γιατί σύντομα κλάπηκε.
Αυτά λοιπόν ήταν τα επιχειρήματα μου και μέσα από αυτά γεννούνται και τα συμπεράσματα μου. Μα φυσικά το γόνιμο είναι ο καθένας μας να έχει τα δικά του. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε η εξέλιξη και ο διάλογος.
Μη ξεχνώντας όμως σε κάθε περίπτωση πως το καλό έχει πολλούς μπαμπάδες, αλλά το κακό κανέναν. Κι αυτό είναι κάτι που μας βρίσκει όλους σύμφωνους.
Χριστίνα Ρογκάκου
"Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει."
