Μη ζητάς να καταλάβεις. Η καρδιά δεν ξέρει από λέξεις. Μη με ρωτάς να απαντήσω σ’ αυτά που δεν μπορώ.
Θες να σου πω ένα παραμύθι;
Ναι, δεν είναι άσχημη ιδέα..
Πες για λίγο πως είμαστε πάλι παιδιά και λαχταράμε ν’ ακούσουμε παραμύθια..
Με μάτια ορθάνοιχτα.
Με αυτιά τεντωμένα.
Να χαθούμε για λίγο πίσω στο χρόνο και να ζήσουμε ξανά τα θαύματα.
Κείνα τα θαύματα που μόνο ως παιδιά πιστεύαμε ότι μπορούν να συμβούν.
Να νιώσουμε και πάλι ικανοποίηση, που παρά τα βάσανα στο τέλος πάντα τιμωρείται το κακό και θριαμβεύει το καλό.
Να χαμογελάσουμε και να δακρύσουμε συνάμα, σαν δούμε για άλλη μια φορά πως η αγάπη νίκησε και πως αυτοί που αγαπάνε ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα.
Ναι ρε, το ξέρω!
Μη γελάς!
Μεγάλωσα.
Μεγάλωσα γαμώτο!
Και κάποτε πρέπει να αναθεωρήσω.
Για τα θαύματα που δεν γίνονται.
Για τη δικαίωση που δεν έρχεται.
Για την αγάπη που δε νικά και φυσικά δε ζει παντοτινά.
Μα είναι που σαν ήμασταν παιδιά πατήσαμε το βήμα μας στα μονοπάτια του φεγγαριού.
Είναι που πετάξαμε σχοινιά και δέσαμε τα άστρα για δικά μας.
Είναι που μιλήσαμε με τα ζώα και κείνα μας απάντησαν.
Είναι που τα μάτια μας μαρτύρησαν τα πάντα, δίχως ενδοιασμούς κι εγωισμό και πολλές φορές μόνο μ’ αυτά συνεννοηθήκαμε, δίχως λέξη να χρειάζεται καμιά.
Μεγάλωσα.
Μα τούτο το ανόητο μυαλό, τούτη η ριμάδα η ψυχή δε λεν να καταλάβουν.
Δε λεν να καταλάβουν πως τα ποτάμια πίσω δε γυρνάνε, πως οι νεκροί δεν ανασταίνονται, πως οι ρυτίδες αν γεννούν δε σβήνουν απ’ το δέρμα, παρά μόνο μένουν εκεί πεισματικά να σου θυμίζουν τις χαράδρες που με αγωνία διέσχισες, τις αστραπές που άξαφνα σε τύφλωσαν, τα μαχαίρια που απρόσμενα σε μάτωσαν κι όλα εκείνα τα “γιατί” που στοίχειωσαν την αλαφροΐσκιωτη ύπαρξη σου.
Μη μου μιλάς.
Άσε με λίγο ακόμα να μείνω εκεί.
Κάποιες φορές είναι καλύτερα με τα φαντάσματα να πίνεις το κρασί σου.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
